ภาคที่ 1
ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ

บทที่ 4   ชีวิตใหม่กลางภูผา

ตอนที่ 14

ส่งเด็กกลับบ้าน

ตอนที่แล้ว ... ตอนที่ 13/105

วันนี้ เด็กๆ รู้สึกแปลกใจ ที่เห็น เคน ตื่นแต่เช้า รีบลุกออกจากที่นอน จัดเตรียมข้าวของ เหมือนจะออกไปเดินป่า.

“เคนจะไปไหนแต่เช้า?”

โสนน้อย ถาม ขณะที่ สังข์ ยื่นมือไปหยิบก้อนหิน ออกจากผนัง มองเห็นรูเล็กๆ แล้วแนบตาข้างขวา มองออกไปข้างนอก

“ฉันจะไปธุระ กับพวกข้างนอกนั่นสักหน่อย ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ พวกเธอหาอะไรกินกันได้นะ กว่าฉันจะกลับก็ค่ำ”

เคน พูดเสร็จ ก็รีบออกไป รวมกับคนป่าสองสามคน แล้วพากันเดินเข้าป่าไป.

ตกเย็น เคนกลับมา เล่าให้พวกเด็กๆ ฟังว่า เขาได้รับแจ้งข่าวร้ายจาก จาอู, เมียของเขา หายออกจากบ้านไปสองวันแล้ว ยังไม่กลับ. จาอู บอกว่า เมียของเขา อาจถูกปีศาจจับไปก็ได้ และขอร้อง ให้เคนออกช่วยตามหา. ถ้าเคนปฏิเสธ เขากับเพื่อนๆ จะออกไปตามหากันเอง แต่ขอให้เคน สอนเวทย์มนต์ให้.

คืนนี้ ท้องฟ้าสว่างกว่าทุกวัน เสียงน้ำในลำธารยังคงไหลเรื่อยๆ เสียงสัตว์ป่าร้องก็มีให้ได้ยินเป็นระยะ พวกเด็กๆ เข้านอนแต่หัวค่ำ. เคนสังเกตเห็นว่า พวกเขารู้สึกกระสับกระส่าย นอนไม่หลับ เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง. เขาเองก็เช่นกัน รู้สึกไม่สบายใจ กับการปฏิเสธ ไม่ออกไปช่วยตามหาเมียของ จาอู. มันเหมือนกับว่า เขาไม่มีน้ำใจ.

“พวกเธอยังไม่หลับกันอีกรึ?”

“ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เคน ไม่เคยเล่านิทานให้พวกเราฟังเลย” สังข์ พูดเชิงตัดพ้อ “ที่บ้านนะ หง่อมจะเล่าให้ฟังเกือบทุกคืน”

“ก็ฉันไม่ใช่นักเล่านี่”

“เล่าอะไรก็ได้ ที่จะหนูหายคิดถึงบ้าน เรื่องสมมุติก็ได้”

โสนน้อย อ้อนวอน แต่ เคน เงียบเสียง แล้วถอนหายใจ ราวกับว่า เขายอมจำนนอะไรบางอย่าง.

“ถ้าพวกเธอ อยากจะไปจริงๆ ตอนนี้ ฉันก็ไม่ห้ามแล้วละ”

“จริงๆ นะเคน”

“ฉันมีเพื่อนสนิท อยู่คนหนึ่ง ที่จะอุปการะพวกเธอ ต่อจากฉัน เขาอาจจะเป็นแม่ที่ดี ของพวกเธอได้”

“ไม่เอา เอื้อย อยากได้แม่จริงๆ”

“โสนน้อย ก็เหมือนกัน”

“ฉันหมายถึงว่า เขาอาจจะพาพวกเธอ ไปส่งต่อให้ถึงบ้านน่ะ”

“เขาเป็นใคร? อยู่ไกลไหม?” สังข์ ถาม.

“อยู่อีกเมืองหนึ่ง เมื่อเธอหลุดออกจากป่าบ้าๆ นี่ไปได้ ให้ไปหาหัวหน้าเผ่า ของอีกหมู่บ้านหนึ่ง ชื่อ พันตู เขาจะรอเธออยู่ เขาจะช่วยเหลือทุกอย่าง ที่เธอขอร้อง”

“เคน จะไปกับพวกเราไหม๊?” สังข์ ถามด้วยความห่วงใย “เคน ไม่คิดถึงครอบครัวเหรอ?”

เคน ไม่ตอบ. เขาไม่อยากให้พวกเด็กๆ รื้อฟื้นความหลังของเขา, เพราะนั่นเท่ากับ ตอกย้ำความหวาดกลัว ความน้อยเนื้อต่ำใจ และ ปลุกความแค้นเคืองขึ้นมาอีก. พวกเด็กๆ รู้สึกดีใจมากกว่า ที่จะไปสนใจอดีตของเคน. พวกเขาจึงเลิกถามเซ้าซี้กวนใจ. คืนนี้เด็กๆ คงนอนหลับฝันดีและมีความสุข.

เคน สังเกตเห็นว่า ตั้งแต่เขาเลี้ยงอุปการะพวกเด็กๆ มา เขาไม่เคยเห็นพวกเด็กๆ มีรอยยิ้มที่สดใส เท่าวันนี้เลย. เคน ถอนหายใจ ไม่ใช่เพราะหนักใจ แต่แสดงความยินดีกับเด็ก 3 คน. มันถึงเวลาแล้ว ที่พวกเขาจะไปจากที่นี่เสียที. เปล่าเลย เคน ไม่คิดจะผลักไสพวกเขาหรอก แต่นึกถึงอนาคตของพวกเขา เห็นใจพวกเขา ที่อยากจะกลับไปหาครอบครัว ได้พบพ่อแม่จริงๆ. ก่อนหน้านั้น พวกเด็กๆ มักจะรบเร้า ให้เขาพาออกไปจากที่นี่ แต่เขาก็ปฏิเสธทุกครั้ง เป็นเพราะว่ามันยังไม่ถึงเวลา.

แต่วันนี้ เขาประเมินแล้วว่า พวกเด็กๆ พร้อมที่จะออกไปเผชิญหน้า กับอุปสรรคได้อย่างไม่หวั่นเกรง. สิ่งที่เขาทุ่มเทฝึกสอนให้ ก็ถ่ายทอดให้จนหมดสิ้นแล้ว, ไม่ว่าจะเป็นวิชาต่อสู้ การป้องกัน การเอาชนะศัตรู. โดยเฉพาะเด็กสังข์, เขาเป็นเด็กที่เฉลียวฉลาดกว่าเพื่อน รับการฝึกสอนได้ทุกกระบวนยุทธ เรียนรู้ทุกเวทย์กล. เอื้อย เก่งด้านสมุนไพร ส่วนการหลบหลีกระวังหลัง โสนน้อยก็ไม่น้อยหน้า. ถ้าพวกเขายังอยู่ร่วมเดินทางไปด้วยกัน เคน ก็รู้สึกเบาใจ.

และอีกอย่าง, การเลี้ยงดูเด็ก มันไม่ใช่วิถีชีวิตอิสระของเขา แต่กลับสร้างภาระผูกพัน ความรักความห่วงใย ระหว่างเขากับเด็กๆ. เคน รู้สึกว่า ถ้าเขาไม่สามารถปกป้องพวกเด็กๆ ให้พ้นอันตราย จากสัตว์ร้าย และพวกภูติปีศาจได้แล้วละก็ เขาจะเสียใจมาก. นี่แหละ คือนิสัยที่แท้จริงของเขา.

เคน รวบรวมอาสาสมัครพี่เลี้ยง ที่จะไปส่งเด็ก รวมได้ 6 คน มี จาอู เป็นหัวหน้า แล้วก็ ซู อัง กาก้า บันตู และ มาลา เป็นลูกสมุนร่วมเดินทาง. สำหรับ จาอู และคนอื่นๆ ที่อาสาไปครั้งนี้ก็คือ ตั้งใจจะออกไปช่วย จาอู ตามหาเมียของเขาด้วย. ถ้าพบระหว่างทาง เขาจะได้พากลับบ้าน. อีกเหตุผลหนึ่งคือ พวกเขาเชื่อว่า เคน มีเวทย์มนต์ ที่จะช่วยให้พวกเขา หาทางออกจากหมู่บ้านนี้ได้.

วันนี้ คงเป็นวันสุดท้ายแล้วซินะ ที่เคนจะได้เห็นหน้าเด็กๆ, สังข์ เอื้อย โสนน้อย จัดเก็บข้าวของ เสื้อผ้า อาหารแห้ง น้ำ อาวุธ ยา พร้อมที่จะออกเดินทาง. ยังพอมีเวลาเหลือ พวกเขาหยอกล้อเล่นกัน อย่างมีความสุข.

เคน นั่งอยู่ที่โขดหินหน้าบ้าน มองดูพวกเขาอย่างเอ็นดู ชื่นชมในความเก่งกล้า อดทน เข้มแข็ง ของพวกเขา. แต่ก็อดใจหายไม่ได้, สามปีแล้ว ที่เด็กทั้งสาม ได้กลายเป็นส่วนหนึ่ง ในชีวิตของเขา. เสียงหัวเราะเล็กๆ ใสๆ เสียงพูดจาฉอเลาะอ่อนหวาน ทำให้ เคน มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก. แต่จากนี้ต่อไป ทุกอย่างก็จะหวนกลับไป อยู่ในสภาพเดิม เขาอดหวั่นใจเรื่องนี้ไม่ได้.

สังข์ จัดของเสร็จแล้ว เดินมาหาเคน

“แน่ใจนะว่า จะไม่ไปกับพวกเรา?”

เคน ยื่นมือไปจับไหล่ของสังข์ “เธอโตขึ้นมาก และก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น” แล้วก็รั้งเข้ามาโอบกอด.

“เคน ยังไม่ตอบเลย ทำไมไม่ไปกับพวกเรา?”

“ที่นี่ เป็นบ้านของฉัน และก็เป็นบ้านของพวกเธอด้วย แต่พวกเธอ มีพ่อมีแม่ที่รออยู่ แต่ฉันไม่มี และฉันก็รักป่าเขา ลำธาร เหมือนเป็นพ่อแม่ของฉันเหมือนกัน ฉันจึงต้องอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ”

 

สังข์ ทำหน้าเศร้าๆ แล้วเดินผละไป. มีความลับหลายอย่าง เกี่ยวกับ เคน ที่พวกเด็กๆ ยังไม่รู้. เหตุผลที่เขาบอกกับสังข์ไป เป็นเพียงข้ออ้าง เพื่อให้เด็กเข้าใจว่า มันคือเหตุผล ที่เขาต้องอยู่ที่นี่ต่อไป.

มโนภาพ น้องชายถูกจับทรมาน ก่อนถูกไฟฟ้าคลอกตาย ที่ห้องแล็บ ภาพผู้คนที่ตกเป็นทาส ถูกใช้งานในโรงงานทาส ราวกับเป็นหุ่นยนต์.

ภาพคนป่วยเพราะพิษเคมี มีให้เห็นเกลื่อน เบื้องหลังของสตรี ที่โอบกอดเขา แต่เบื้องหน้าของเธอคือ โรงงานทาส. มันเป็นความสำเร็จ และยิ่งใหญ่ของเธอ แต่มันเป็นความเจ็บปวดร้าวลึกของเขา, เพราะเขาเอง ก็มีส่วนร่วม ในการสร้างสิ่งต่างๆ ที่อยู่เบื้องหน้า ของสตรีผู้เป็นภรรยา.

นาเคนทร์ มองวัตถุทรงกระบอกสีดำ รูปสามเหลี่ยม ที่ภรรยาห้อยติดตัวไว้อันหนึ่ง กับอีกอันหนึ่ง ที่อยู่ในมือของเขา. มันเป็นความสำเร็จ ที่น่าภาคภูมิใจ ที่เขากับภรรยาผู้นี้ ร่วมกันสร้างมันขึ้นมา. มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ ที่ก้าวหน้าที่สุด ที่ไม่ว่านักวิทยาศาสตร์คนใดในโลก ก็ไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้. แต่ดูเหมือนว่า ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่นี้ ก็ไม่ได้ทำให้เธอพอใจ. เขาเริ่มมองเห็นขุมนรก ที่เกิดจากความร้ายกาจ ความบ้าคลั่งอำนาจ ของภรรยา.

 

นาเคนทร์ รู้ดีว่า สิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้น มันอาจจะทำลายตัวเธอ และตัวเขาเอง. ตลอดจนทุกสิ่งทุกอย่าง ในจักรวาลพิภพ หากมีผู้นำมันไปใช้ ในทางที่ไม่ถูกต้อง, สนองกิเลสอัตตาอันบ้าคลั่ง. และนี่คือสาเหตุ ที่เขาต้องตัดสินใจ ทำบางสิ่งบางอย่างลงไป.

เขารู้สึก เหมือนถูกผลักออกมาจาก ประตูรูปทรงกลม ให้มายืนอยู่ตรงหน้าซุ้มประตูทางเข้า ของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง. ประตูนั่น สร้างขึ้นจาก แท่งหินสองก้อนที่เป็นเสา, ส่วนอีกก้อนหนึ่ง วางซ้อนทับอยู่ข้างบน. ที่เสาหินทั้งสองข้าง ถูกแกะสลัก เป็นรูปใบหน้าคนป่า และเขาถือสิ่งประดิษฐ์นั้นไว้ในมือ.

จาอู ซู และอาสาสมัครพี่เลี้ยงคนอื่นๆ มาพร้อมกันแล้ว. ทุกคนมีสัมภาระและอาวุธ พร้อมออกเดินทาง. เด็กทั้งสามคน และคณะพี่เลี้ยง มายืนรวมกัน, เพื่อรอฟังคำสั่งจากเคน. เคน มอบของสำคัญสิ่งหนึ่ง ที่อยู่ในซองหนัง ไว้ให้ สังข์ถือไว้.

“นี่เป็นของสำคัญ มันจะพาพวกเธอ ออกไปจากหมู่บ้านนี้”

สังข์ หยิบมันออกมาดู, เป็นโลหะสีดำทรงกระบอก ปลายด้านหนึ่งเชื่อมติดกัน ปลายอีกด้านหนึ่ง ยื่นเป็นแฉกออกไป ด้านละเท่าๆ กัน สามอัน แต่ละอัน มีขนาดเท่าหัวนิ้วโป้งมือ ยาวสามนิ้ว ที่ส่วนปลายของแต่ละแท่ง เป็นรูปทรงกรวยแหลม ที่ส่วนปลายจะมีหลอดไฟแอลอีดีติดตั้งอยู่ แต่หลอดจะกระพริบสว่าง เพียงหลอดใดหลอดหนึ่ง ดูคล้ายกุญแจสำหรับเปิดเครื่อง หรือเป็นอาวุธ. หรือว่าจะเป็นของเล่นเด็ก ก็ไม่อาจคาดเดาได้, แต่เมื่อกำมันไว้ในอุ้งมือ มันจะมีปลายแหลมโผล่ออกมานิดหนึ่ง มันถูกบรรจุไว้ในกระเป๋าหนังสีดำ.

“มันใช้ยังไง?” สังข์ ต้องการคำตอบ.

เคน จับมันวางนอนราบบนฝ่ามือของเขา แล้วหมุนตัวไปรอบๆ ไฟแอลอีดี ที่ส่วนปลายด้านหนึ่ง จะสว่างและดับสลับกันไป เมื่อจับมันเปลี่ยนทิศทางไป.

“ให้พวกเธอ เดินไปตามทิศที่อยู่ตรงข้าม กับปลายแหลม ที่มีไฟกระพริบนี่” เคน อธิบาย.

“ให้พวกเราแล้ว เคนก็ไม่มีใช้นะซิ”

“ฉันไม่มีไม่เป็นไรหรอก แต่พวกเธอจำเป็นกว่า เพราะถ้าไม่มีมัน พวกเธอก็จะหลงทิศ ออกจากหมู่บ้านนี้ไม่ได้”

“แล้วเราจะเรียกมันว่าอะไรล่ะ?” เอื้อย รำพึงเบาๆ ด้วยความฉงน.

 

เคน มอบสิ่งของสำคัญให้กับพวกเด็กๆ. เขาตัดสินใจแน่แล้วว่า ที่นี่นี่แหละ ที่เหมาะสำหรับเขาที่สุด และไม่อยากเห็นใคร ถูกดูดเข้ามา ในหมู่บ้านผีสิงนี่อีกต่อไป. เจ้าสิ่งนี้จะไร้ความหมายทันที เมื่อมันไม่ได้อยู่ที่นี่ หมู่บ้านนี้ก็จะถูกปิดตายไปตลอดกาล.

เคน สั่งกำชับ สังข์ อีกครั้ง,

“เมื่อพบหัวหน้าเผ่า พันตู จาอู และคนอื่นๆ ก็หมดหน้าที่ เขาจะพาพวกเธอ ไปหาเพื่อนของฉันอีกต่อหนึ่ง เข้าไปให้ถึงตัวเขา แล้วเอาสิ่งนี้ให้เขาดู บอกว่านี่เป็นของ นาเคนทร์ เพื่อขอร้องให้เพื่อนเก่าช่วย ตามที่เคยสัญญากันไว้”

 

จากนั้น เคน ก็ยื่นท่อนไม้กลมๆ ยาวจากพื้นถึงหน้าอก และถุงบรรจุลูกดอกให้ จาอู.

“ลูกดอกนาคา!” จาอู อุทาน เมื่อรับมันไว้ในมือ ด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น.

“นี่คือตัวแทนของเรา พาเด็กๆ ไปให้พ้นจากป่า” เคน สวมกอด จาอู ... “ขอบใจมากนะ จาอู ขอให้เดินทางปลอดภัย”

 

เคน สวมกอด สังข์ เอื้อย และ โสนน้อย, พวกเด็กๆ ก็ค้อมหัว ซบกับไหล่ของเคน เพื่อกล่าวอำลา. กอดนี้คงเป็นกอดครั้งสุดท้าย มันสร้างความอบอุ่นมากที่สุด เท่าที่เคนเคยได้รับ. อยากให้ห้วงเวลา ที่มีความสุขเช่นนี้ ยาวออกไปอีก.

“เคน พวกหนูต้องไปจริงๆ แล้วนะ” สังข์ เอ่ยคำลา.

“เอื้อย จะไม่ลืมเคน ขอบคุณที่เลี้ยงหนู ขอบคุณมากนะเคน”

“หนูสัญญา หนูจะกลับมาหาเคนอีก แล้วจะเอาเสื้อผ้าใหม่ๆ มาให้”

โสนน้อย กล่าวอำลาเป็นคนสุดท้าย. เคน รู้สึกตื้นตัน เริ่มมีน้ำตาซึม เขาพูดเบาๆ ด้วยเสียงต่ำ และจริงจัง.

“ฟังฉันให้ดีนะ ที่นี่ไม่เหมาะกับพวกเธอหรอก ไปเถอะ พวกเธอต้องไปให้ถึงที่หมาย ตามหาพ่อและแม่ให้เจอ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”

เคน สั่งเสียด้วยน้ำเสียงที่เศร้ากว่าทุกครั้ง.

แท้จริงแล้ว การปล่อยให้พวกเด็กๆ เผชิญหน้า กับโลกที่เป็นจริงคราวนี้, เคนก็รู้สึกไม่มั่นใจเท่าใดนัก. แม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธไว้ป้องกันตัว มีภูมิคุ้มกันที่ดีพอก็ตาม, แต่มีสิ่งหนึ่ง ซึ่งเขาไม่อาจบอกแก่เด็กๆ หรือ คณะพี่เลี้ยงได้ ว่าจะต้องทำอย่างไรเฉพาะหน้า เมื่อต้องเผชิญกับมันจริงๆ. อาจไม่มีผู้ใดต้านทานพลังของมันได้ แม้ว่าจะมีอาวุธที่แข็งแกร่ง หรือมีเกราะคุ้มกัน ที่มั่นคงเพียงใดก็ตาม. เขาได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าได้เผชิญหน้า กับมันตรงๆ ก็แล้วกัน. เคน มองตามหลังพวกเด็กๆ และคณะ เดินจากไปจนลับสายตา.

อ่านต่อ ... ตอนที่ 15/105

สารบัญ / ตอนที่

ปฐมบท -

แสงแรกของเรื่องราว

ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ

บทที่ 1   ต้นเหตุของเรื่องราว

(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)

บทที่ 2   สังข์ เอื้อย โสนน้อย

(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)

บทที่ 3   วันสังหาร

(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)

บทที่ 4   ชีวิตใหม่กลางภูผา

(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)

บทที่ 5   ภูติร้ายในป่ามรณะ

(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)

บทที่ 6   ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ

(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)

บทที่ 7   หนอนทะเลทราย

(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)

บทที่ 8   หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล

(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)

บทที่ 9   พบเพื่อนใหม่

(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)

บทที่ 10    ผจญภัยกลางมหาสมุทร

(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)

บทที่ 11   ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง

(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)

ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ

บทที่ 12   นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส

(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)

บทที่ 13   เทคโนโลยีล่องหน

(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)

บทที่ 14   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)

(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)

บทที่ 15   เส้นทางที่พลัดพราก

(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)

บทที่ 16   เมืองกาญจนา

(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)

บทที่ 17   บ้านของย่าทอง

(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)

บทที่ 18   วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน

(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)

บทที่ 19   ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น

(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)

บทที่ 20   ตามหาเพื่อน

(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)

บทที่ 21   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)

(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)

ภาคที่ 3:   รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง

บทที่ 22   เดินทางไกล ไปตามฝัน

(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)

บทที่ 23   นครรัฐเทพนารา

(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)

บทที่ 24   ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร

(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)

บทที่ 25   ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ

(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)

บทที่ 26   สัมผัสแรก สัมผัสรัก

(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)

บทที่ 27   สังข์ทอง รจนา

(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)

บทที่ 28   วิกฤตของนครรัฐ

(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)

บทที่ 29   กู้วิกฤต

(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)

บทที่ 30   ฝันที่เป็นจริง

(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)

ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา (ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)

เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รัก

ฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทน

ภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไป

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.

 SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net