หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 

ภาคที่ 2
ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ

บทที่ 13   เทคโนโลยีล่องหน

ตอนที่ 46

นวัตกรรมการอำพราง

ตอนที่แล้ว ... ตอนที่ 45/105

 

สังข์ ยังคงเพลิดเพลินอยู่ในห้องแล็บ ต่ออีกหลายนาที. เขาเดินสำรวจต่อไป, ที่ซอกสี่เหลี่ยมเล็กๆ ซอกหนึ่ง. ด้านหน้าเป็นตู้กระจก ข้างในตู้ มีกระป๋องสเปรย์โลหะสีเงิน ขนาดเท่าขวดน้ำดื่ม 6 กระป๋อง, ถูกยึดติดไว้ที่ผนัง. เขาผ่านเข้าไปในซอกนั้น, ผนังภายในมี 6 ด้าน ติดกระจกเงาทุกด้าน และมีปุ่มกลไก อยู่สองสามปุ่มฝังที่ผนังทุกด้าน.

 

สังข์ ไม่ทันระวังตัว หลังไปแตะปุ่มกลไกปุ่มหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ. เกิดควันสีฟ้าพวยพุ่งไปทั่วร่าง, รู้สึกชาและเย็บวาบไปทั้งตัว เหมือนคนเป็นอัมพาต. เขาสะดุดหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่ถึงนาที ก็รู้สึกตัว ขยับแขนขาได้ รีบผละถอยออกมาจากที่นั่นโดยเร็ว.

เกิดเรื่องประหลาดขึ้นอีกแ้ล้วรึนี่! เขาโดนควันพิษเข้าไปหรืออย่างไร, ... ภาพสะท้อนจากกระจก แขนข้างขวา หายไปท่อนหนึ่ง! เขารู้สึกตกใจมาก รีบผละออกมาจากซอกลึกลับนั่น ก่อนที่จะเห็นความเปลี่ยนแปลง ที่สุดแสนประหลาดเกิดกับตัวเอง.

 

สังข์ เพิ่งรู้ตัว่า ชะล่าใจ อยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว. เขารู้สึกสับสน เหมือนอยู่ในโลกของความฝัน เพราะเหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ในห้องแล็บนี้ ไม่อาจเกิดขึ้น ในโลกของความเป็นจริง.

เสียงคนเดินอยู่ข้างนอก ปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ของความอยากรู้, เสียงนั่นใกล้เข้ามา. เขามองไปรอบๆ อีกครั้ง ที่หลบซ่อนไม่มีเลย อุณหภูมิความกลัว พลุ่งพลานไปทั่วร่าง ความวิตกกังวล รุมเร้ามาทุึกทิศทาง หมดหนทางที่จะแก้ไขเยียวยาสถานการณ์ ที่กำลังเผชิญหน้าในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า.

 

เมธา วิศวกรผู้ดูแลอากาศยานล่องหน เชิญนายหญิง และนายพลอัศวิน มาที่ห้องโถงนี้ เพื่อชมและสาธิต นวัตกรรมทางวิทยาศาสตร์อันล้ำยุค. สังข์ ไม่มีทางเลือกใดๆ เลย ที่จะหาสถานที่หลบซ่อนตัว นอกจาก อากาศยานที่อยู่กลางห้อง. เร็วเท่าความคิด เขารีบวิ่งไปซ่อนตัว ที่บริเวณฐานจอดของอากาศยาน และหวังว่าจะไม่ีมีใครเห็น.

 

ช่างเป็นความคิดที่โง่เง่าอะไรเช่นนี้. ความหวาดกลัวหนนี้ ต่างจากทุกคราวที่เผชิญมา. สิ่งที่เขากลัว ไม่ใช่สัตว์อสูรจะมาทำร้าย แต่เขากลัวตัวเอง, ไม่มีเพื่อน ไม่มี เคน คอยช่วยเหลือ ไม่มีแม้กระทั่งอาวุธใดๆ ไว้ป้องกันตัว.

คราวนี้คงถูกจับได้แน่ บทลงโทษที่นี่น่ากลัวแค่ไหนเขาก็รู้. หากโชคดี อาจจะถูกพาไปยิงเป้า ถ้าโชคร้าย อาจถูกจับไปเป็นหนูทดลอง เหมือนที่นักโทษคนอื่นๆ ที่ถูกกระทำมาแล้ว. และถ้าไม่ตาย ก็ทรมานไปชั่วชีวิต. หรือขั้นปราณี โทษเบาสุด ก็แค่กลับไปเป็นทาสแรงงานเหมือนเดิม. ความสับสน ความกลัว พากันสุมหัวรุมเร้า จนสมองแทบจะระเบิด.

 

นายหญิง นายพลอัศวิน และเมธา เดินมาหยุดที่ประตูทางเข้าในตัวอากาศยาน.

 

“ท่านนายพลคะ เครื่องนี้ มาจากต้นแบบ ยูเอฟวี-วัน ที่ดิฉันกับสามีร่วมกันคิดขึ้น ใช้เวลาพัฒนามาก็เกือบเจ็ดปี”

 

นายหญิง แนะนำ ขณะเดินไปที่ส่วนหัวและส่วนหาง เมธาอธิบายต่อจากนายหญิงว่า,

“พื้นผิวของยานลำนี้ นอกจากจะอำพรางข้าศึกไม่ให้มองเห็นได้แล้ว ระบบเรดาร์ปัจจุบันที่ใช้กันอยู่ ไม่อาจจับการเคลื่อนไหวของมันได้ พลังของเครื่องยนต์ความเร็วเหนือเสียง ใกล้เคียงกับเครื่องบินขับไล่ของกองทัพเลยทีเดียว และมีระบบป้องกันเสียงโซนิคบูม ส่วนเขี้ยวเล็บที่เราติดตั้งให้ ก็มีนิดหน่อยแค่ป้องกันตัว ก็มันเป็นแค่อากาศยานสอดแนม ตอนนี้ ก็เกือบจะสมบูรณ์แล้วครับ”

“ยังไม่สมบูรณ์ยังงั้นเหรอ?” นายพลอัศวิน หันไปถามนายหญิง.

“คือ ส่วนควบคุมในการร่อนลงจอด” เมธา อธิบายต่อ “ยังต้องมีการปรับแก้นิดหน่อย โปรแกรมการอำพรางยังไม่ดีนัก ขณะร่อนลงจอด ข้าศึกอาจมองเห็นมันได้”

“มันก็แค่นิดหน่อยเอง” นายหญิง พูด “ว่าแต่ว่า ท่านนายพลจะทดสอบ สักหน่อยไหม๊ล่ะ?”

“อ๋อ! แน่นอนครับ”

 

เมธา กดปุ่มรีโมทเปิดประตูเครื่อง ให้นายพลอัศวินเข้าไปข้างใน. เขาสบตากับนายหญิง เชิงขออนุญาต, นายหญิง ยิ้มรับ. เมธาเดินตามท่านนายพลเข้าไป กดปุ่มสตาร์ทเครื่องยนต์. เสียงเครื่องยนต์ครางฟ่อๆ เหมือนงูขู่ แต่เสียงดังกว่ามาก.

 

สถานการณ์เริ่มบีบคั้น สังข์ มากขึ้น เมื่ออากาศยานขยับตัว และลอยสูงจากพื้น ราว 3 เมตร. ... ทันใดนั้น! รูปร่างเทาทะมึนของอากาศยาน ก็ค่อยๆ เลือนหายไป. นายพลหันไปมองกระจกเงาบานใหญ่ ที่อยู่ด้านหน้าของยานบิน มองเห็นแค่โครงร่างของยาน โปร่งใสคล้ายกระจกใส ซ้อนทับกันหลายๆ ชั้น. นายพลอัศวิน ยิ้มอย่างพึงพอใจ.

 

สังข์ ในฐานะผู้บุกรุก ก้มหน้าหลับตาปี๋, คราวนี้นายหญิงจับได้แน่ ว่ามีคนแอบเข้ามาในนี้ ... นายหญิงยิ้มอย่างพึงพอใจ ที่เห็นอากาศยานนั่นหายไป, เหลือแต่ความว่างเปล่า ปราศจากอากาศยาน คงเห็นแต่ ฐานจอดอยู่ตรงนั้น. ครู่ต่อมา เครื่องบินค่อยๆ ลดระดับความสูง ลงมาจอดที่ฐานจอด. เสียงเครื่องยนต์เบาลง จนเงียบไป.

 

เมธา พานายพลอัศวินเดินลงจากอากาศยาน และอธิบายหลักการอำพรางตัวของมัน.

 

“ที่มันล่องหนได้ เราอาศัยหลักการหักเหของแสง ที่กระทบจากผิวยานสู่สายตามนุษย์ โดยอาศัยคลื่นอิเล็กตรอนที่เรียกว่า พลาสมอน เป็นตัวหักเหคลื่นแสง ให้คนมองไม่เห็น” เมธาอธิบาย ขณะที่ร่างของมันค่อยๆ ปรากฏตัวจนเห็นเต็มลำ “แต่ความจริง มันยังอยู่เหมือนเดิมทุกประการ”

“แต่ถ้าผมลงจากเครื่องนี่ ศัตรูก็มองเห็นผมอยู่ดีนั่นแหละ” นายพล หันไปพูดกับนายหญิง.

“แต่เรามีตัวช่วยค่ะ” นายหญิงบอก พร้อมกับชี้ไปที่กระป๋องสเปรย์ ที่อยู่ในตู้กระจก หน้าซอกสี่เหลี่ยมเล็กๆ ริมผนังห้อง “นั่นน่ะ สเปรย์ล่องหน ท่านนายพลจะต้องใช้มันก่อนจะลงจากยาน ถ้าไม่ต้องการให้ศัตรูเห็น”

“แล้วใช้ยังไงครับ?”

“แค่พ่นใส่ลำตัว ... แต่มันมีอายุไม่นาน แค่หนึ่งชั่วโมง หรือนานกว่านั้น ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศและอุณหภูมิบริเวณนั้น” เมธา อธิบาย.

“ท่านนายพลจะลองทดสอบดูซักหน่อยไหม๊ล่ะคะ?” นายหญิง กล่าวเชิญชวน.

“คงไม่ละครับ ประเดี๋ยวภรรยาผมจะตกใจ ตอนที่เข้าไปหาเธอน่ะครับ ฮ่ะ ๆ ๆ”

 

เวลาแห่งการทดสอบและสาธิต สิ้นสุดลง. นายหญิง เมธา และนายพลอัศวิน พากันผละจากไป พร้อมกับคำสนทนา ที่สร้างความปลื้มปีติให้แก่ ผู้เป็นเจ้าของโครงการ.

 

“เป็นนวัตกรรมที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เท่าที่ผมเคยเห็นมา พันธมิตรของเราต้องพอใจมันแน่ๆ อย่างนี้เขายินดีจะจ่ายให้เรา ในราคาไม่เบาเลยเชียวนะ ฮ่า ๆ ๆ”

 

เสียงคุยกัน ค่อยๆ เบาลง ๆ ๆ จนหายไป, พร้อมกับประตูห้องโถงถูกปิด. พวกเขาออกไปกันหมดแล้ว สังข์ ค่อยๆ เงยหน้า ลุกขึ้นยืน, รู้สึกประหลาดใจพอๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่. ... แต่แล้ว เขาก็พบคำตอบ เมื่อมองไปที่แขน ขา ลำตัว ของตัวเอง เหมือนวัตถุโปร่งใส, และมองไปที่กระจกบานใหญ่ กลับพบว่า ห้องโถงนี้ว่างเปล่าจากผู้คน เขามองไม่เห็นตัวเองในกระจกนั้นเลย.

 

...

 

 

สองวันถัดมา, ที่ห้องแล็บใหญ่ มีการประเมินผลประสิทธิผล แคปซูลเคมีประสาทและเคมีชีวภาพ. หลังจากปรับเปลี่ยนโครงสร้างภายใน โดยเติมดีเอ็นเอของจิ้งจกเข้าไป. สังข์ กับ ธนญชัย ได้รับอนุญาต ให้เข้ามาร่วมงานนี้ด้วย เป็นผู้ช่วยคอยหยิบส่งเครื่องมือต่างๆ ให้ ในระหว่างปฏิบัติการ. สังข์ ได้รับมอบหน้าที่จดบันทึกรายงาน แทนพ่อบ้านอาคม ซึ่งวันนี้เขาไม่สบาย.

 

นายหญิง เป็นประธาน รับฟังรายงาน. ผลการทดสอบครั้งนี้ ดร.วีรพล และผู้ช่วยอีก 2 คน เป็นผู้นำเสนอ. ขณะที่ในห้องแล็บทดลอง ห้องที่ 1 ที่อยู่ติดกัน เจ้าหน้าที่กำลังทดสอบ ปฏิกิริยาทางเคมีชีวภาพ กับชายผู้เป็นแรงงานทาสผู้หนึ่ง. เขาถูกบล็อคร่างอย่างแน่นหนา บนเตียง.

 

ดร.วีรพล นำแคปซูลขนาดจิ๋วซึ่งเล็กมาก บรรจุอยู่ในกระบอกยิง ออกมาแสดงบนโต๊ะ พร้อมกับ เปิดจอภาพเพื่อขยายให้เห็นสัดส่วน และองค์ประกอบภายในของแคปซูล. ภายในแคปซูล เป็นหุ่นยนต์จิ๋วขนาดนาโน มีหางหมุนได้ คอยทำหน้าที่ดันเม็ดแคปซูลไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกาย. เขาอธิบายให้นายหญิงฟังว่า,

 

“ภายในตัวแคปซูล บรรจุไมโครคอมพิวเตอร์ พร้อมด้วยวงจรขนาดเล็ก ทำหน้าที่ควบคุมการปลดปล่อยสารเคมี ที่เราได้คิดค้นสูตรพิเศษขึ้น โดยวิธีไมโทซิส ไปยังดีเอนเอของจิ้งจก จากนั้นมันก็จะทำหน้าที่ติดต่อกับระบบประสาทที่ไขสันหลัง ของสิ่งมีชีวิตที่มันเกาะอยู่ เสมือนเป็นกาฝาก ส่งผลให้เกิด การเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ ของเนื้อเยื่อโปรตีน ในเวลาอันรวดเร็ว แต่ก็สร้างความเจ็บปวดแก่สิ่งทดลอง ให้ไม่น้อย ทางเราจึงต้องผสมสารแอนตี้ความเจ็บปวดให้ สารนี้สกัดได้จากพืชชนิดหนึ่ง ที่เรานำมาจากแอฟริกา ที่เรียกว่า กงเล็บปีศาจ”

นายหญิง ถาม “นานเท่าไหร่? ที่ร่างกายจะเปลี่ยนไป”

“ก็ประมาณ ไม่เกิน 5 นาที” ดร.วีรพล ตอบ “ร่างกายของสิ่งมีชีวิต ที่เราฉีดแคปซูลนี่เข้าไป ก็จะเปลี่ยนร่างไป โดยการงอกเพิ่มของเซลล์โปรตีน ซึ่งเป็นการเลียนแบบของหางจิ้งจก และก็จะมีบางส่วนยุบขาดหายไป บางส่วนนำไปชดเชยกับเซลล์ของเนื้อเยื่อ ที่มันเพิ่มจำนวนขึ้น แบบปัจจุบันและรวดเร็ว บางส่วนก็จะสลายไปเป็นขยะ และถูกย่อยออกทางเส้นเลือดดำ”

 

เสียงร้องและดิ้นขลุกขลัก ที่ดังมาจากห้องแล็บทดลอง ห้องที่ 1 หักเหความสนใจของ ดร.วีรพล นิดหนึ่ง. นายหญิง ถาม ดร.วีรพล เพื่อเรียกความสนใจของเขากลับมา.

“ร่างที่เปลี่ยนไป พอจะบอกได้ไหมว่า เป็นอย่างไร? แตกต่างจากเค้าร่างเิดิมแค่ไหน?”

“อันนี้ ขึ้นอยู่กับ จำนวนแคปซูลที่ฉีดเข้าไป ร่วมกับจินตนาการของสัตว์ที่มีชีวิต ที่เราฉีดเข้าไป โดยโปรแกรมในไมโครคอมพิวเตอร์ จะคอยประมวลผลจากคลื่นสมอง ณ เวลานั้น”

“และถ้าในตอนนั้น สัตว์นั่นไม่มีจินตนาการ จะเกิดอะไรขึ้น?”

“ก็อาศัยร่างเดิมเป็นพื้นฐานในการเปลี่ยนแปลง เช่น สีผิวหรือลักษณะของผิวหนัง อาจเปลี่ยนไป แต่รูปร่างโครงสร้างจะไม่เปลี่ยน ครับ”

“หมอ ถามอีกเรื่องหนึ่ง” นายหญิง ยังซักต่อ “ร่างที่เปลี่ยนไป จะกลับคืนเหมือนเดิมได้ไหม๊?”

“ไม่ได้ครับ เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนเลยตลอดชีวิต นอกเสียจากว่าจะดูด หรือผ่าเอาแคปซูลนั่นออกไป แต่ เอ๊ะ! –”

 

ดร.วีรพล หยุดนิดหนึ่ง. เพื่อถามให้แน่ใจว่า นายหญิงต้องการให้สิ่งประดิษฐ์นี้ เป็นอาวุธที่ใช้ในสงคราม.

“นายหญิงไม่ต้องการเช่นนั้น ไม่ใช่หรือครับ?”

“หมอก็รู้นี่ ว่านี่คือผลิตภัณฑ์ที่เราทำตามใบสั่ง เราก็ไม่จำเป็นต้องไปกังวลเรื่องนั้น ใช่ไหม๊หมอ?”

 

ห้องแล็บทดลอง ห้องที่ 1 ร่างที่ถูกนำมาทดสอบดิ้น และร้องโหยหวน ด้วยความเจ็บปวด. ร่างกาย แขน ขา ของเขา เกิดการเปลี่ยนแปลง ผิดไปจากทุกครั้ง. เจ้าหน้าที่ผู้ช่วยผู้หนึ่ง ต้องรีบรายงานให้ ดร.วีรพล รีบไปดูด่วน. การอธิบาย หยุดลงชั่วครู่. ดร.วีรพล และนายหญิง พร้อมด้วยคนอื่นๆ ไม่อาจนิ่งอยู่กับที่ได้ ต่างพากันไป ที่ห้องแล็บทดลอง ห้องที่ 1 เพื่อดูร่างของผู้ที่ถูกทดสอบ.

 

“ด็อกเตอร์ครับ ไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้น นี่คือผลจากการทดสอบเมื่อสักครู่ครับ” ผู้ช่วยห้องทดสอบ 1 รายงาน.

 

ร่างนั้น มีผิวหนังขรุขระ หยาบกร้านเหมือนผิวไดโนเสาร์ และมีรอยไหม้เกรียม. ใบหน้า เต็มไปด้วยเกล็ดแข็งๆ ใบหูยื่นออกมา เขาดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด. ดูเหมือนว่า การเปลี่ยนแปลงจะยังไม่หยุด. ดร.วีรพล จึงหมุนเตียงพลิกดูด้านล่าง, ส่วนที่เป็นกระดูกสันหลังส่วนปลายสุด หรือที่เรียกว่า ก้นกบ มีหางโผล่ออกมา คล้ายหนวดปลาหมึก. เมื่อหมุนตัวเขากลับขึ้นมา เขาก็สงบลง และมีอาการซึมแทนที่.

 

“คุณฉีดแคปซูลให้เขาไปมากเท่าไร” ดร.วีรพล ถามเจ้าหน้าที่ผู้ช่วย.

“ห้ายูนิต ครับ”

สังข์เห็นร่างนั้นแล้ว รู้สึกสะอิดสะเอียน. ส่วน ธนญชัย กลับไม่รู้สึกอะไร.

“เขาอาจได้รับแคปซูลมากเกินขนาด ต้องลดจำนวนลง” ดร.วีรพล สรุป.

 

นายหญิงพยักหน้า แสดงความพึงพอใจ ในการทดสอบครั้งนี้. เธอพูดกับ ดร.วีรพลว่า

“หมอทำได้ดีแล้ว เป็นอันว่า คุณไปทำรายงานสรุปให้ดิฉัน พร้อมกับโครงการผลิตแคปซูลนั่นด้วย ดิฉันต้องแจ้งข่าวดี ไปให้ท่านประธานาธิบดีทราบโดยตรง”

 

นายหญิงพูดจบ ก็เดินจากไป ปล่อยให้ ดร.วีรพล อมยิ้มด้วยความพึงพอใจ. ธนญชัย สังข์ พากันกลับเข้าไปที่ห้องแล็บ 1.

 

“นั่นน่ะ เป็นบทลงโทษ สำหรับผู้ละเมิดกฏ” ธนญชัย พูดเชิงขู่.

“เขาทำอะไรผิด?”

“ก็หนีน่ะซิ แต่ถูกจับได้ก่อน ใครก็ตามที่คิดหนี ก็จะถูกลงโทษจับเป็นหนูทดลอง เหมือนผู้ชายเมื่อตะกี้”

 

ธนญชัย พูดจบ สังข์ แสดงอาการมีพิรุธที่นิ้วมือของตัวเอง. นิ้วถูกพันด้วยผ้าไว้แน่น แต่ ธนญชัย ไม่ทันสังเกต. เขารีบออกจากห้องไปเสียก่อน. สังข์ รีบจัดเก็บอุปกรณ์ เครื่องมือต่างๆ ให้เข้าที่.

 

เหตุการณ์เมื่อครู่ สร้างความหดหู่ใจ และความวิตกกังวลให้แก่ สังข์ อยู่ไม่น้อย. เหตุการณ์เมื่อสองวันก่อน เข้ามาวนเวียนรบกวนสมาธิ ตลอดเวลา, เขาละเมิดกฏข้อห้าม ลักลอบเข้าไปในห้องแล็บเคมี. นึกถึงหลอดสารเคมีสีเขียว กับแผลที่นิ้วชี้ของตัวเอง.

สังข์ แสดงอาการลุกลี้ลุกลน เมื่อนายหญิงเดินย้อนกลับเข้ามา เพราะลืมของบางอย่าง. และก่อนจะออกจากห้องไป เธอเห็นนิ้วชี้ของเขา มีผ้าพันไว้.

 

“ซวยแล้วซิเรา! ”

“นิ้วเป็นอะไร?” นายหญิง ถาม

“มีดบาดครับ” สังข์ บอก

“ขอดูหน่อยซิ?”

สังข์ ขยับหนี ส่ายหน้า ปฏิเสธ “นิดหน่อยครับ ประเดี๋ยวก็หาย”

 

นายหญิง จับมือขวาของเขาขึ้นดู เห็นมีผ้าพันที่นิ้วชี้. หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น รู้สึกหนักๆ ที่หัวสมอง กำลังสรรหาคำตอบคำแก้ตัว. ถ้านายหญิง เห็นนิ้วมือของเขากลายเป็นสีทอง ทุกอย่างต้องพังลงแน่ๆ. เธอพลิกนิ้วของเขาไปมา พิจารณาดู แล้วกระชากผ้าที่พันนิ้วออก. สังข์ ก้มหน้านิ่ง ยอมรับชะตากรรมโดยดี.

 

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” นายหญิง พูด “แผลแค่ปลายเข็ม”

“ก็ผมบอกแล้วว่า นิดหน่อย ไม่เป็นไร มันแค่ช้ำๆ” สังข์ ตอบเออออไปตามน้ำ

“แน่ใจนะว่า ไม่เป็นไร”

 

นายหญิงถามย้ำ แล้วก็หยิบของที่ลืม ออกจากห้องไป สังข์รู้สึกโล่งอกไปทันที ยกนิ้วขึ้นมาพิจารณาดูอีกที แผลมันหายเป็นปกติตั้งแต่เมื่อไร รวมทั้งสีผิวที่เป็นทอง ก็หายไปแล้ว ... แต่ก็ชั่งมันเถอะ เขาทำงานต่อให้เสร็จดีกว่า.

 

อ่านต่อ ... ตอนที่ 47/105

 

สารบัญ / ตอนที่

ปฐมบท -

แสงแรกของเรื่องราว


ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ


บทที่ 1   ต้นเหตุของเรื่องราว

(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)

บทที่ 2   สังข์ เอื้อย โสนน้อย

(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)

บทที่ 3   วันสังหาร

(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)

บทที่ 4   ชีวิตใหม่กลางภูผา

(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)

บทที่ 5   ภูติร้ายในป่ามรณะ

(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)

บทที่ 6   ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ

(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)

บทที่ 7   หนอนทะเลทราย

(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)

บทที่ 8   หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล

(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)

บทที่ 9   พบเพื่อนใหม่

(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)

บทที่ 10    ผจญภัยกลางมหาสมุทร

(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)

บทที่ 11   ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง

(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)

 

ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ


บทที่ 12   นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส

(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)

บทที่ 13   เทคโนโลยีล่องหน

(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)

บทที่ 14   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)

(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)

บทที่ 15   เส้นทางที่พลัดพราก

(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)

บทที่ 16   เมืองกาญจนา

(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)

บทที่ 17   บ้านของย่าทอง

(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)

บทที่ 18   วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน

(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)

บทที่ 19   ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น

(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)

บทที่ 20   ตามหาเพื่อน

(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)

บทที่ 21   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)

(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)

 

ภาคที่ 3:   รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง


บทที่ 22   เดินทางไกล ไปตามฝัน

(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)

บทที่ 23   นครรัฐเทพนารา

(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)

บทที่ 24   ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร

(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)

บทที่ 25   ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ

(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)

บทที่ 26   สัมผัสแรก สัมผัสรัก

(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)

บทที่ 27   สังข์ทอง รจนา

(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)

บทที่ 28   วิกฤตของนครรัฐ

(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)

บทที่ 29   กู้วิกฤต

(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)

บทที่ 30   ฝันที่เป็นจริง

(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)

 

ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา (ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)

 

เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รัก

ฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทน

ภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไป

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.


 

focused thinking

หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 


igood media copyright
 SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net