หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 

ภาคที่ 2
ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ

บทที่ 20   ตามหาเพื่อน

ตอนที่ 71

รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้

ตอนที่แล้ว ... ตอนที่ 70/105

 

วันหนึ่ง สังข์ มีโอกาสติดตาม เจน ไปในเขตพื้นที่แรงงานทาส ซึ่งเป็นเขตรับผิดชอบของ ธนญชัย เพื่อคัดเลือกคน มาช่วยงานเพิ่มเติม.

 

เขตพื้นที่แรงงานทาส เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม เมื่อ 5 ปีก่อน. สภาพแวดล้อม ได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัยขึ้น การตรวจสอบเข้มงวดขึ้น, ใช้ระบบการสื่อสารผ่านดาวเทียม ยืนยันอัตลักษณ์บุคคล. สภาพอากาศดีขึ้น ท่อส่งอากาศได้รับการติดตั้ง ตลอดแนวพื้นที่. การรักษาเวรยาม ยังคงเข้มงวดเหมือนเดิม.

 

การเผชิญหน้ากับ ธนญชัย คราวนี้, เป็นการตอกย้ำความเจ็บแค้นในอดีต ขึ้นมาอีกวาระหนึ่ง. เขายังจดจำภาพในอดีต ที่แสนเจ็บปวดนั้นได้. ธนญชัย และลูกสมุนของเขา รุมทำร้าย สินสมุทร และ สุดสาคร จนได้รับบาดเจ็บเกือบตาย. วันนั้น โชคไม่เข้าข้างสองพี่น้องนี้เลย, พวกเขาถูกจับได้เสียก่อน ก่อนที่จะได้รับอิสรภาพ. สังข์ เดินผ่านหน้า ธนญชัย ด้วยอาการสงบนิ่ง. เขาพยายามเก็บซ่อน ความรู้สึกโกรธแค้น ที่มีต่อ ธนญชัย และมุ่งมั่น ตั้งใจ ที่จะค้นหาเพื่อนให้พบ. แม้กาลเวลาจะผ่านนานเท่าใดก็ตาม เขาเชื่อว่า เพื่อนรักทั้งสองคน ยังมีชีวิตอยู่.

 

เจน ยื่นเอกสารบางอย่างให้ ธนญชัย.

“ประเดี๋ยว ผมจะพาคุณกับคนของคุณ” ธนญชัย แนะนำ “ไปอีกเขตหนึ่ง เผื่อคุณจะพบคนที่ต้องการ ... มากับผม”

 

ธนญชัย พา เจน และ สังข์ เดินผ่านเขตงานของแรงงานทาส. แม้ว่าพวกแรงงานเหล่านั้น จะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่ก็ไร้อิสรภาพอยู่ดี. พวกเขายังคงทำงานร่วมกับหุ่นยนต์ ภายใต้การควบคุมของเจ้าหน้าที่ ที่คอยถือปืนเป็นเวรยาม เฝ้าอยู่อย่างเข้มงวด. จากห้องผสมของเหลว เลี้ยวขวา ผ่านโรงงานเครื่องกล.

 

มุมหนึ่งของโรงงานเครื่องกล ลึกเข้าไปข้างใน. เขาพบแรงงานทาสคู่หนึ่ง เขามีสภาพร่างกายผิดมนุษย์. คนแรก มีร่างกายใหญ่โตบึกบึน ช่วงแขนหนาและยาว มีเกล็ดคล้ายเกล็ดปลา ขึ้นที่บริเวณหน้าอก ใบหน้า และต้นแขน ใบหูยาวเล็กน้อย. ส่วนอีกคนหนึ่ง ร่างเล็กกว่ามาก ผิวหนังเรียบมัน แต่ที่มือและเท้าทั้งสี่ มีครีบคล้ายครีบปลา ดวงตากลมโต. ทั้งคู่ ผมยาว สีผิวคล้ำจนเขียว.

 

พวกเขากำลังถูกบังคับใช้แรงงาน ในโรงงานแห่งนี้. ทาสร่างยักษ์ ถูกใช้ให้ควบคุม ลูกตุ้มน้ำหนักของเครื่องกล ซึ่งต้องใช้พละกำลังมากกว่าคนปกติ. ส่วนทาสร่างเล็ก ถูกใช้ให้สับเปลี่ยนวัสดุดิบบางอย่าง ของเครื่องกล ซึ่งต้องใช้ความรวดเร็ว มากกว่าคนปกติ.

 

“เงาะ รีบตามมา” เจน ร้องเตือน เมื่อเห็น สังข์ ยืนลังเลที่นั่น นานเกินไป.

 

สังข์ มีโอกาสได้สบสายตากับทาสร่างยักษ์นั่น เพียงไม่กี่วินาที, เขาก็ถูกเรียกตัวไป. สายตาคู่นั้น บ่งบอกนัยยะขอความช่วยเหลือ. เท่าที่ผ่านมา สังข์ได้พบเห็นทาสแรงงาน ที่ถูกดัดแปลงร่างมาก็มาก, แต่กับทาสยักษ์ที่เพิ่งสบตากันเมื่อชั่วครู่ เขารู้สึกว่าสายตาคู่นั้น ได้ซ่อนปริศนาบางอย่างไว้.

 

หลังเสร็จสิ้นภารกิจประจำวัน และกลับเข้าที่พัก, ซึ่งเป็นห้องแคบๆ รูปร่างเหมือนแคปซูล. สังข์ มองไปที่แผ่นป้าย แสดงรหัสประจำตัวของเขา ซึ่งระบุชื่อ เจน เป็นผู้ดูแล. นับว่า เขาโชคดีกว่าแรงงานทาสคนอื่นๆ ที่ เจ นคัดเลือกให้มาช่วยงาน และไว้ใจว่าเขาไม่คิดหนี. เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ภาระรับผิดชอบจะต้องตกแก่ เจน.

สังข์เอนตัวลงนอน นำรูปวาดของเพื่อนรัก สินสมุทร สุดสาคร ที่เขาวาดขึ้น ออกมาจากที่ซ่อน. เขารู้สึกเศร้าและรันทดใจ คิดถึงเพื่อนที่ร่วมชะตากรรมกันมา.

 

“สมุทร เราคิดถึงนาย โชคชะตายังไม่เข้าข้างเราเลย เราอุตส่าห์กลับมาที่นี่อีกครั้ง ก็เพื่อจะมาช่วยนายและน้องของนาย ให้ออกไปจากนรกนี่ แต่เราก็ยังหานายไม่เจอเลย เราหวังว่า นายยังไม่ตาย สมุทร นายคงรอเราอยู่นะ สาคร ด้วย ”

สังข์ รำพึงกับตัวเอง ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ที่มีต่อเพื่อนรักทั้งสองคน

 

ระหว่างพักงานตอนเที่ยงวัน ที่ห้องอาหารระดับผู้บริหาร, โดยปกติ ผู้บริหารระดับหัวหน้า มักจะรู้จักกันในที่ประชุม มากกว่าเป็นการส่วนตัว. เรื่องการสื่อสารข้ามหน่วยงาน จะถูกกลั่นกรองเป็นพิเศษ เพื่อป้องกันความลับรั่วไหล. แต่ เมธา กับ ดร.วีระพล ค่อนข้างจะสนิทใกล้ชิดกัน มากกว่าผู้บริหารหน่วยงานอื่น. อาจเป็นเพราะ ได้รับความไว้วางใจ จากนายหญิง มากกว่าทุกคน. เขาทั้งสอง มีโอกาสนั่งกินอาหารกลางวัน โต๊ะเดียวกัน. ดูเหมือนว่า ดร.วีระพล จะรีบๆ รนๆ มากกว่าทุกครั้ง.

 

“สวัสดีครับ ด็อกเตอร์ วันนี้อาหารไม่อร่อยหรือเปล่าครับ ทานหน่อยเดียวเอง”

เมธา ทักทาย เมื่อเห็น ดร.วีรพล วางช้อน ยกแก้วน้ำดื่มและเตรียมจะลุกไป

“อืม! ก็อร่อยดี คุณล่ะ”

“ก็ เหมือนคุณนั่นแหละ” เมธา พยักหน้า “แล้วด๊อกเตอร์ จะไม่ทานอย่างอื่นเพิ่มหรือครับ?”

“ไม่ละ ผมมีงานติดพันที่จะต้องเตรียม -”

“ผมก็เช่นกัน ... ดูเหมือนว่า เราไม่มีโอกาสได้พักกันสักเท่าไหร่เลย ใช่ไหม๊ครับ?”

“นั่นนะซิ พักหลังนี่ ภาระงานของผมเพิ่มขึ้นอีกหลายงาน ไม่เหมือนคุณ ที่หาคนช่วยได้ง่ายกว่างานของผม” ดร.วีระพล พูดยิ้มๆ “คุณโชคดีนะ ที่ได้สาวสวยเป็นผู้ช่วย”

“ก็งานของด๊อกเตอร์ เป็นงานที่มีชั้นความลับสูงกว่าผม ใครจะเข้าไปยุ่งด้วยได้ล่ะ ประเดี๋ยวความลับรั่ว ใครๆ ก็รู้ว่าโทษมันหนักแค่ไหน แต่ … ด๊อกเตอร์ พอจะบอกได้ไหม? ว่ามีงานอะไรสำคัญที่ค้างอยู่”

“ไม่ได้ เป็นความลับสุดยอด คุณอยากรู้ไปทำไม?” ดร.วีระพล ทำหน้าขึงขัง เมธา รู้สึกตกใจเล็กน้อย … “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำเป็นตกใจไปได้ ผมล้อคุณเล่นน่ะ ผมไว้ใจคุณ เพราะคุณไม่ใช่พวกผู้หญิง”

“ผู้หญิง ... ทำไมหรือครับ?”

 

ดร.วีระพล สะดุดนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ผู้หญิงมักไว้ใจไม่ได้ นี่คือเหตุผลหนึ่ง ที่ผมไม่ชอบให้ผู้หญิงมาเป็นผู้ช่วย”

 

ระหว่างสนทนา สังข์ เดินผ่านเข้ามา, ได้ยินการสนทนา. เขาจึงหลบอยู่อีกมุมหนึ่ง ของห้องอาหาร. การสนทนา อาจจะเป็นประโยชน์กับเขาบ้าง.

 

“พรุ่งนี้ ผมจะทดสอบสารสังเคราะห์ดีเอ็นเอตัวใหม่ เพื่อให้สภาพพันธุกรรม ของนักโทษสองคน คืนสภาพเดิม”

“คิดว่า มันจะได้ผลไหม๊ครับ? ด๊อกเตอร์”

“นี่แหละ คือเหตุผลที่ผมจะต้องทดสอบใหม่อีกครั้ง ผมเหนื่อยกับการแก้ปัญหานี้มาหลายปีแล้ว เขาได้รับสารกระตุ้นในแคปซูล ที่ผมฉีดให้เขา สภาพร่างกายเปลี่ยนไป แต่เปลี่ยนคนละแบบ น่าสนใจตรงที่ สภาพจิตของเขากลับไม่เปลี่ยน และที่สำคัญคือ เขาไม่คิดต่อต้าน สำหรับรายอื่นแล้ว คงไม่ทนสภาพได้นานเป็นปีอย่างนี้หรอก ป่านนี้คงถูกกำจัดไปนานแล้ว นี่แหละ คือสิ่งที่ผมสงสัย จะต้องตรวจสภาพเขาซ้ำอีกครั้งหนึ่ง”

 

ดร.วีระพล ลุกขึ้นยืน เตรียมจะออกไป.

“คุณรู้แล้ว หวังว่าคงจะไม่แพร่งพรายให้ใครรู้ต่อล่ะ”

“อ๋อ! ไม่ ไม่ ไม่หรอกครับ” เมธา ยืดตัวตรง พูดจริงจัง “เพราะมันเป็นความลับ แต่ เอ๊ะ! ด๊อกเตอร์ เปิดเผยให้ผมรู้ทำไม?”

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ก็มันไม่ใช่เรื่องลับน่ะซิ”

“โธ่! ด๊อกเตอร์ ล้อผมเล่นอีกแล้ว ใช่ไหม๊เนี่ย?”

 

เมื่อได้ยินว่าเป็นนักโทษสองคน สังข์ นึกถึง สินสมุทร กับ สุดสาคร สองพี่น้องเพื่อนรัก ที่เขากำลังสืบหาอยู่. อาจจะใช่พวกเขาก็ได้. แต่น่าเสียดาย ที่ ดร.วีระพล ไม่บอกว่า นักโทษสองคนนั่นเป็นพี่น้องกัน. แต่รู้เรื่องราวแค่นี้ ก็พอจะคาดเดาได้. สังข์ จะต้องหาทางไปพบเขาให้ได้ เพื่อพิสูจน์ความจริงขั้นแรกนี่เสียก่อน.

 

สังข์รู้ว่า พวกเขาจะนำนักโทษสองคนนั่น ไปไว้ที่ไหน เพราะเป็นภารกิจที่ไม่มีชั้นความลับ. นักโทษสองคน ถูกจับขังไว้ที่ข้างห้องแล็บเคมีของ ดร.วีระพล. ดร.วีระพล ให้พวกเขาหยุดทำงาน อดน้ำและอาหาร เป็นเวลา 8 ชั่วโมง. สังข์ อาศัยช่วงปลอดคน ตอนสับเปลี่ยนเวรยาม, ลักลอบเข้าไป, มองเห็นนักโทษสองคน ในกรงเหล็ก อยู่ภายในห้องนั้น ซึ่งมีกระจกกั้นอยู่. นี่คงเป็นนักโทษสองคน ที่ดร.วีระพล พูดถึงแน่ๆ. ถ้าใช่ พวกเขาก็คือ แรงงานทาส ที่เคยพบมาเมื่อหลายวันก่อนนั่นเอง.

 

สังข์ ขยับเข้าไปให้ใกล้ที่สุด จนถึงประตูของห้อง, นี่ก็ถือว่า อยู่ใกล้พวกเขามากที่สุดแล้ว. เป็นนักโทษสองคนนั่นจริงๆ. คนตัวใหญ่ กำลังยืนเกาะราวเหล็ก มองออกไปทางหน้าต่าง คนตัวเล็ก นั่งอยู่บนเก้าอี้ นั่งคอตกอย่างหมดอาลัยในชีวิต.

 

สังข์ เอามือเคาะกระจก ให้สัญญาณเรียก. นักโทษร่างใหญ่ยักษ์ ดูไม่ต่างอะไรกับลิงอุรังอุตัง หันหน้ามามอง, แสดงท่าทีฉงน จ้องมอง สังข์ แล้วเดินเข้ามาหาเขาที่ประตู เอาใบหน้าที่ขี้ริ้วขี้เหร่ แนบกับรอยแยกของกระจกแผ่นหนา.

 

“แก เป็นใคร? ต้องการอะไร?” เขาพูด.

“สินสมุทร จริงๆ ด้วย!” เขาอุทานด้วยความดีใจ แต่ไม่มีเสียงอะไรออกมาเลย.

 

แม้ว่าเสียงพูดของเพื่อนรัก จะมีโทนเสียงต่ำและหนัก. แต่น้ำเสียงนั้น สังข์ จำได้ว่าผู้พูดเป็น สินสมุทร แน่นอน และ นั่นคือ สุดสาคร. โดยไม่ต้องคาดเดาอะไรอีกแล้ว พวกเขาเปลี่ยนไป เพราะถูกจับไปเป็นสัตว์ทดลอง. เรื่องนี้เขารู้ดี และรอวันนี้มานานมาก กว่าจะพบเพื่อนรัก ที่จากกันถึง 5 ปี เต็มๆ.

สังข์ ส่งเสียงพูดตอบกลับออกไปอีกครั้ง ... แต่ไร้ผล เสียงพูดของเขาไม่เป็นภาษามนุษย์. จริงซินะ เขาเก็บเสียงพูด และไม่ได้พูดกับใครบ่อยนัก. เขารู้สึกยินดีได้แค่ชั่วครู่, โชคดีที่ได้พบเพื่อน แต่ก็โชคร้าย เมื่อเขาสื่อสารกับเพื่อนไม่ได้.

 

“แกพูดไม่ได้ ใช่ไหม๊?”

 

สินสมุทร ในร่างยักษ์ เริ่มเข้าใจสถานการณ์. สังเกตจากสีหน้า่ืท่าทางของเขาแล้ว เขาแสดงอาการดีใจ. แต่ความหมายนอกเหนือจากนี้ ไม่อาจเข้าใจอะไรได้. สินสมุทร จึงเป็นฝ่ายพูดและตั้งคำถาม เพื่อให้การสื่อสารครั้งนี้บรรลุผล.

 

“แกจะมาบอกอะไรฉันงั้นเหรอ?”

สังข์ พยักหน้า.

 

แม้ว่า สังข์ จะพูดไม่ได้ แต่ก็เขียนหนังสือได้. เขาชี้ไปที่ตัวเขา แล้วใช้นิ้วชี้ลากเป็นตัวหนังสือไปบนกระจก สินสมุทร เอียงคออ่านความหมายของข้อความ ไปตามนิ้วมือของสังข์ที่ลากไปบนกระจก. แต่ สินสมุทร อ่านความหมายไม่ได้เลย จึงส่ายศีรษะบอก. สังข์ เริ่มเขียนข้อความใหม่อีกครั้ง ด้วยอักษรกลับข้าง. ได้ผล! สินสมุทร เข้าใจแล้ว แต่คนป่าบ้าใบ้ จะรู้สิ่งนี้ได้อย่างไร นั่นไม่มีเหตุผล ไม่มีทางเป็นไปได้.

 

“ไม่นะ แกไม่ใช่เพื่อนฉัน แกรู้จักชื่อนี้ได้ยังไง?”

 

พูดเสร็จ สินสมุทร ก็ถอยหลังกลับไปนั่งที่เดิม โดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายหนึ่งอธิบาย. สังข์ รู้สึกผิดหวัง พยายามจะพูดอธิบาย และทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนรักเชื่อว่า เขาคือ สังข์.

วันนี้โชคเข้าข้างเขาแล้ว ที่ได้พบเพื่อน แต่โชคที่เขาได้รับ มันให้ผลเพียงครึ่งเดียว. สังข์ ต้องคิดใคร่ครวญอย่างหนัก จะทำอย่างไร เพื่อจะสื่อสารกับเพื่อนให้รู้เรื่อง. ความเสียใจ ท้อแท้สิ้นหวัง เข้าครอบงำเขาอีกครั้ง. เขามีอาการสั่นสะท้านไปทั้งตัว ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก นอกจากเอาศีรษะโขกที่ผนังกระจก. ฝ่ามือทั้งสองข้างแตะที่ผนังกระจก ด้วยความโกรธฟ้าดินและโชคชะตา ที่ทำกับเขาในเวลานี้.

 

เสียงกระแทกกระจกนั่นดูจริงจัง. สินสมุทร หยุดเดินและหันกลับไปมอง ที่ฝ่ามือของเขา.

“หรือว่าเขาต้องการจะบอกอะไร มันอาจจะเป็นเรื่องสำคัญ” สินสมุทร พูดกับตัวเอง.

 

สินสมุทร เดินย้อนกลับไปที่ผนังกระจกอีกครั้ง หวังจะคลายปมปริศนาที่อยู่เบื้องหน้า. คราวนี้ เขาเอาฝ่ามือทั้งสองข้าง ลอดกรงเหล็กออกไป แตะกระจก ประกบกับฝ่ามือของสังข์ แล้วมองหน้าเขา.

 

“แกจะบอกอะไรฉัน อย่างงั้นเหรอ?”

 

สังข์ พยักหน้าสองสามครั้ง ควบคุมสติ มองไปที่มือของเขา ... ใช่สิ มือ สัญญาณมือ คือสิ่งเดียวที่เขาจะสื่อสารกับเพื่อนได้. ภาพเหตุการณ์ในอดีต ผุดขึ้นมาในสมอง ตอนที่พวกเขาสองคน นัดแนะการใช้รหัสวิทยุสื่อสารติดต่อกัน เพื่อการหลบหนีออกไปจากที่นี่เมื่อคราวก่อน.

 

“อย่าลืมใช้คลื่นรหัส 213 ติดต่อกัน ห้ามใช้คลื่นอื่นเด็ดขาด ”

 

สังข์ ชูกำปั้นขึ้นที่ตรงหน้าของตนเอง แล้วดีดนิ้วชี้ นิ้วกลาง และ นิ้วนาง ชูขึ้น เป็นสัญลักษณ์แทนตัวเลข เพื่อทบทวนรหัสสื่อสาร. สินสมุทร เข้าใจรหัสนั้น ยกมือขึ้น ปฏิบัติตามรับการทวนรหัส 213 ที่เขาสองคนจำกันได้.

 

เพื่อนรักทั้งสองคนต่างดีใจ เอาฝ่ามือแตะกระจกเลื่อนหมุนไปมา. เสียงหัวเราะปนกับเสียงร้องไห้ดีใจ สร้างความประหลาดใจให้แก่ สุดสาคร ที่นั่งคุดคู้เหมือนคนรอวันตาย. เขาค่อยๆ ลุกขึ้น เดินเข้ามาหาพี่ชาย. พอรู้ว่านี่คือเพื่อนรัก ที่จากกันไปแสนนาน. เขาดีใจเป็นที่สุด. ไม่มีสิ่งใดที่วิเศษสุดมากไปกว่านี้อีกแล้ว.

 

“สังข์ นายจริงๆ ด้วย เราดีใจเหลือเกิน ที่นายไม่ทิ้งเรา นี่คือสาคร”

 

เขา จับไหล่น้องชายเขย่า ให้ สังข์เห็น. สังข์ พยักหน้า ดีใจจนน้ำตาไหลอาบแก้ม เหมือนจะบอกว่า รู้แล้ว ๆ ... แต่อีกไม่กี่วินาทีต่อมา สินสมุทร ก็แสดงอาการเศร้าใจ เมื่อมองสภาพของเพื่อน.

 

“ดูซิ ดูเขาทำกับนาย จนนายพูดไม่ได้ เรายังโชคดี ที่พูดได้ แต่สาครเขาก็พูดไม่ได้เหมือนนาย”

 

สังข์ส่ายหน้า เหมือนกับจะอธิบายว่า ที่เขาเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะถูกพวกทหารเหล่านั้นทำ แต่เพราะเป็นทางเลือกสุดท้าย ที่เขาเลือกจะเป็นแบบนี้. แต่ก็ไร้ประโยชน์ ที่จะอธิบายอะไรกันให้เข้าใจ ในตอนนี้. สิ่งสำคัญ ที่ สังข์ ต้องการให้เพื่อนรู้. เขาพยายามใช้ภาษามือ สื่อให้เพื่อนรู้ว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขา จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด. ซึ่งสองพี่น้อง ก็เข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี. สินสมุทร จึงเป็นฝ่ายพูดให้เขาเข้าใจ.

 

“นายไม่ต้องกังวลนะ ทุกอย่างจะเป็นความลับ ... เอ่อ! เอื้อย กับ โสนน้อย ล่ะ ไปอยู่ซะที่ไหน? นายน่าจะหนีไปให้ไกลๆ ซะพร้อมๆ กัน. นายไม่น่าจะกลับเข้ามาในนรกนี่อีก หรือว่า นายจะพาเราหนีออกไป?”

 

ใช่แล้ว! นี่คือประโยคทอง เป็นคำถามที่สรุปเรื่องราวทั้งหมด ได้ดีที่สุด. สังข์ ยิ้มด้วยความดีใจ และพยักหน้าสองสามครั้ง. สุดสาคร เขยิบเข้ามาใกล้ และยิ้มแสดงความดีใจเป็นที่สุด.

 

ขณะที่การสนทนา เป็นไปอย่างราบรื่น ก็ปรากฏเงาผ่านวูบเข้ามาในบริเวณนั้น. สหายทั้งสามคน ต่างย่อเข่าแนบกับพื้น สอดส่องสายตาไปรอบๆ. สังข์ เห็นว่าสถานการณ์ไม่เหมาะ ที่จะคุยกันต่อไป, เขาจึงยกมือแตะที่ผนังกระจก สบตาเพื่อน ก่อนที่จะผละจากไป.

 

อ่านต่อ ... ตอนที่ 72/105

 

สารบัญ / ตอนที่

ปฐมบท -

แสงแรกของเรื่องราว


ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ


บทที่ 1   ต้นเหตุของเรื่องราว

(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)

บทที่ 2   สังข์ เอื้อย โสนน้อย

(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)

บทที่ 3   วันสังหาร

(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)

บทที่ 4   ชีวิตใหม่กลางภูผา

(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)

บทที่ 5   ภูติร้ายในป่ามรณะ

(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)

บทที่ 6   ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ

(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)

บทที่ 7   หนอนทะเลทราย

(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)

บทที่ 8   หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล

(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)

บทที่ 9   พบเพื่อนใหม่

(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)

บทที่ 10    ผจญภัยกลางมหาสมุทร

(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)

บทที่ 11   ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง

(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)

 

ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ


บทที่ 12   นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส

(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)

บทที่ 13   เทคโนโลยีล่องหน

(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)

บทที่ 14   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)

(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)

บทที่ 15   เส้นทางที่พลัดพราก

(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)

บทที่ 16   เมืองกาญจนา

(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)

บทที่ 17   บ้านของย่าทอง

(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)

บทที่ 18   วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน

(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)

บทที่ 19   ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น

(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)

บทที่ 20   ตามหาเพื่อน

(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)

บทที่ 21   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)

(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)

 

ภาคที่ 3:   รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง


บทที่ 22   เดินทางไกล ไปตามฝัน

(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)

บทที่ 23   นครรัฐเทพนารา

(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)

บทที่ 24   ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร

(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)

บทที่ 25   ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ

(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)

บทที่ 26   สัมผัสแรก สัมผัสรัก

(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)

บทที่ 27   สังข์ทอง รจนา

(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)

บทที่ 28   วิกฤตของนครรัฐ

(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)

บทที่ 29   กู้วิกฤต

(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)

บทที่ 30   ฝันที่เป็นจริง

(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)

 

ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา (ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)

 

เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รัก

ฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทน

ภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไป

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.


 

focused thinking

หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 


igood media copyright
 SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net