ภาคที่ 3
รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
ตอนที่ 90
ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ
รจนา กับคณะสำรวจ ออกไปเก็บข้อมูลเพิ่มเติมอีกครั้ง ที่ป่าบึงน้ำเจ้าพระยา. คราวนี้ ไปกันหลายวัน เนื่องจากมีอุปสรรคเรื่องอาหารและที่พัก. รจนา กับเพื่อน อาจต้องเดินทางเข้าออก ระหว่างชุมชนกับป่าบึงน้ำ บ่อยขึ้น.
สิงห์ แนะนำพวกเขาว่า
ผมทำที่พักชั่วคราว ไว้ที่บริเวณนั้น พวกคุณไปพักที่นั่นก็ได้ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา เดินทางเข้าๆ ออกๆ แต่ต้องเตรียมเสบียงไว้เยอะหน่อย ถ้าคิดว่าจะหาของกินยาก พวกผมกินง่ายๆ ก็ไม่ต้องเตรียมไปเยอะหรอกครับ
ถ้างั้น ก็ดีซิคะ รจนา ตอบรับ พวกเราจะไปกันสี่คน มีดิฉัน เอื้องทิพย์ แล้วก็ นัท กับ เจ แต่ดิฉันไม่รู้ทางไป พอจะมีคนนำทางพวกเราไปได้ไหม๊?
ช่วงนี้ ผมจำเป็นต้องอยู่ดูแลความปลอดภัยที่ชุมชน เอาอย่างนี้นะ ให้เงาะเค้าเป็นคนพาไปก็แล้วกัน
จะดีเหรอคะ ... ก็เขา คือ เกรงว่าพวกเรา จะสื่อสารกับเขาไม่รู้เรื่องนะสิ
ไม่หรอกครับ เงาะ เขาฉลาดพอ ที่คุณพูดๆ กันน่ะ เขารู้เรื่องทั้งหมด ระวังล่ะ อย่านินทาให้เขาได้ยินก็แล้วกัน สิงห์ พูดเชิงล้อเล่น.
วันรุ่งขึ้น รถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อ พาคณะสำรวจป่าบึงน้ำ และผู้นำทาง รวม 5 ชีวิต สู่บึงน้ำเจ้าพระยา. เงาะดำ ยินดีและดีใจ ที่ได้ไปกับคณะสำรวจบึงน้ำ. นี่เป็นโอกาสอีกครั้งหนึ่ง ที่เขาจะค้นหาของสำคัญ ที่บึงน้ำ. เขาหวังว่า อาจจะเจอมัน จมอยู่ที่ไหนสักแห่ง.
เมื่อไปถึง เงาะดำ ช่วยคณะสำรวจ เก็บตัวอย่างพืชน้ำ สาหร่าย สัตว์ และภาวะความเป็นกรดด่างของดิน ในบริเวณนั้น.
ความใกล้ชิดอิสระ ระหว่าง เงาะดำ กับ รจนา มีความสนิทแนบแน่นกันมากขึ้น, มากกว่าการเริ่มต้น. ความใกล้ชิดอิสระ สร้างมิตรภาพเกินกว่าความเป็นเพื่อนขึ้นที่นี่. จินตภาพที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจวัยแรกรัก ของคนสองคน ส่งผลให้เกิดเรื่องราวความรัก ที่คนภายนอก อาจคาดไม่ถึง.
เงาะดำ รู้ความจริงว่า รจนา ไม่ใช่นักศึกษาสาวทั่วไป. เธอมีฐานะสูงส่ง เป็นบุตรสาวของผู้ปกครองนครรัฐเทพนารา. และ รจนา ก็รู้เช่นกันว่า เงาะ ก็รู้ฐานะที่แท้จริงของเธอเช่นกัน.
รจนา ก็รู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกัน เพราะเหตุใด จิตใจของเธอจึงรู้สึกสับสนว้าวุ่น ระหว่างการตัดสินใจ เลือกหรือเลิกคบกับ เงาะดำ. ขณะที่ มีพลังอำนาจบางอย่าง ดึงดูดความสนิทแนบแน่นระหว่างสองหนุ่มสาว ที่มีฐานะแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน.
รจนา รู้สึกสบายใจและหวังว่า ความลับระหว่างเธอกับเงาะดำ คงจะไม่รั่วไหลไปถึงท่านหญิงมณทิรา ผู้เป็นแม่ กับท่านประธานนครรัฐ. เพราะถึงอย่างไร เงาะ ก็ไม่สามารถบอกใครๆ ได้.
เงาะดำ อยู่ช่วยงานเก็บตัวอย่างพืชและสัตว์น้ำ อยู่หลายวัน. รจนา สังเกตและรับรู้ว่า เงาะ มีสิ่งพิเศษและความน่าอัศจรรย์หลายๆ เรื่อง ซ่อนอยู่ในตัว. แม้ว่าเขาจะดูขี้เหร่ ผิวดำด้าน ผมหยิก แต่เขากลับมีร่างกายสูงสง่า สัดส่วนเป็นชายชาตินักกีฬา.
คนบ้าอะไร พูดไม่ได้ แต่ฟังรู้เรื่องทุกอย่าง เขาเป็นอะไรของเขานะ จะว่าเป็นใบ้ก็ไม่ใช่
รจนา นั่งอมยิ้ม อยู่ตามลำพัง ระหว่างนั่งพักผ่อนที่สะพานริมน้ำหน้าแคมป์ที่พัก, มองดู เงาะ กำลังจับปลา เอามาทำเป็นอาหารค่ำ. และเขาก็มือขึ้นเสียด้วย เหมือนมีมนต์เรียกปลา ว่ายมาให้เขาช้อนจับเอาง่ายๆ.
วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆหนา อีกไม่นานฝนก็คงจะตก. รจนา และเพื่อน จำเป็นต้องพักงานชั่วคราว.
ในแคมป์ที่พัก, รจนา ถือโอกาสประชุมสรุปงานไปด้วย. เงาะดำ ถือโอกาสปลีกตัว ไปออกค้นหาสิ่งของสำคัญ.
เขาพายเรือยางออกไปยังจุดหมายที่เคยไป, ไม่นาน ก็ไปถึงบริเวณ ยานยูเอฟวี II ตกลงมา. เขาเปลี่ยนจุดสำรวจ ไปที่บริเวณส่วนหัวของยาน. จุดนี้ยังไม่เคยลงไปดู เพราะน้ำลึกกว่าทุกที่ที่เคยดำลงไปดู.
เขาจะต้องรีบทำให้เสร็จ ก่อนฝนจะเทลงมา, เงาะดำ ลงจากเรือยาง มุดดำลงไปใต้ซากท้องยาน. สองมือไขว่คว้า คลำหา อย่างตั้งใจ. เขามุดแล้วโผล่ขึ้นมาหายใจ แล้วมุดลงไปใหม่ ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไร้ร่องรอยการค้นพบ. เขารู้สึกท้อและหนาวสะท้าน คิดจะล้มเลิกการค้นหา แต่เมื่อนึกถึงแม่ เอื้อย โสนน้อย และสองพี่น้อง สินสมุทร สุดสาคร ที่อุตส่าห์ยอมเสียสละแลกชีวิต มอบของสำคัญให้แก่เขา.
สังข์ ในร่างของเงาะดำ ก็ฮึดสู้อีกครั้งหนึ่ง, สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ดำลงไปอีกครั้ง. คราวนี้ ลึกและไกลกว่าเดิม, เข้าไปใต้ท้องยานที่จมลงไปในดินโคลน พยายามใช้มือควานหา.
ครั้งนี้ เทพยาดา ต้องยอมพ่ายแพ้กับความพยาม ความหวังตั้งใจ และความมุ่งมั่น ของเขา. ยอมบอกที่ซ่อนของกล่องโลหะ. ... นั่น มันอยู่นั่นเอง, อีกนิดเดียวเขาจะคว้ามันได้แล้ว.
กล่องนั่น ถูกทับอยู่ใต้คานเหล็กค้ำหลังคาห้องบังคับการของยาน. เงาะดำ พยายามออกแรกผลัก แต่มันไม่เคลื่อนที่เลย. เขาจำเป็นต้องผละขึ้นจากน้ำเสียก่อน ก่อนที่จะสำลักน้ำ. เขาเจอมันแล้ว แต่ยังเอาออกมาไม่ได้ แค่นี้ ก็มีกำลังใจ และมีความหวังขึ้นมาแล้ว.
...
ฝนตกหนักเหลือเกิน และก็หนาวมากด้วย. เงาะดำ พาร่างที่หนาวสั่นสะท้าน กลับแคมป์ที่พัก. คนที่เป็นห่วงเขามากที่สุด คือ รจนา.
รจนา สังเกต ร่างของเงาะแต่ไกล. ... อะไรกันนี่! ภาพของชายหนุ่มรูปงาม ที่อยู่ในห้วงมโนภาพของเธอ กลับมาอีกครั้งหนึ่ง. เธอรู้สึกงุนงงกับร่างที่เปลี่ยนสลับไปมาของเขา. มันเกิดขึ้นเพียงแค่เสี้ยวนาทีเท่านั้น.
ในที่สุดเงาะ ก็คือเป็นเงาะคนเดิม, เขานั่งหนาวสั่นโงนเงนอยู่บนเรือยาง. รจนา คิดว่าคงเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับเขา.
เงาะ ไปอยู่ไหนมา ไปทำอะไรกลางฝนน่ะ
รจนา ร้องตะโกน. ตอนนี้ เพื่อนของเธอ ก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเอกสารและเก็บตัวอย่างพืชเข้ากล่อง. เธอจึงฝ่าสายฝนออกไปรับเงาะดำ.
รจนา พยุงเขาขึ้นจากเรือยาง อะไรกันนั่น! เกิดอะไรขึ้น ที่ผิวหนังบริเวณโหนกแก้ม และแขนของเขา. เหมือนมีหนอนเข้าไปวิ่งอยู่ใต้ผิวนั่น. รจนา อุทานตกใจ ขณะที่ร่างของเขาสั่นสะท้าน. เธอต้องทำอะไร สักอย่าง เพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า.
รจนา ยอมมอบไออุ่น ให้กับร่างของเขา. ห้วงเวลาแห่งความอบอุ่น แม้จะเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่กลับยาวนานในความรู้สึกของเขาและเธอ.
เงาะ รู้สึกตัว, อาการประหลาดที่เกิดกับเขา เมื่อสักครู่ ก็หายไป. อาจเป็นเพราะได้ไออุ่น จากอ้อมกอดของรจนา.
ภายในเต้นท์ที่พัก เงาะ มีอาการไข้และเพ้อเป็นระยะ. เขาพยายามใช้มือขีดเขียนข้อความ บนฝ่ามือของรจนา เพื่อบอกอะไรบางอย่าง. เอื้องทิพย์ รีบเอาปากกาพร้อมแผ่นกระดาษ ใส่ในมือของเขา.
ตอนนี้ เขาเริ่มรู้สึกตัว, เผยอเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มองไปที่แผ่นกระดาษ, จรดปลายปากกาลงไป ร่างภาพหนึ่งขึ้นมา. รจนา และ เอื้องทิพย์ ต่างมองหน้ากัน พยายามตีความหมายภาพปริศนา ที่เขาร่างขึ้น.
ภาพบนแผ่นกระดาษ คล้ายอากาศยาน แต่มันลอยอยู่บนผิวน้ำ และมีรูปคนนั่งอยู่บนนั้น 5 คน. ไม่ใช่แค่ภาพเดียว, เขาร่างขึ้น อีก 3 ภาพ. ภาพทั้งหมด เมื่อนำมาปะติดปะต่อกัน เล่าเรื่องราวคล้ายๆ กัน ราวกับจะบอกอะไรบางอย่าง. แต่ รจนา ไม่เข้าใจ เอื้ยงทิพย์ เจ นัท ก็ไม่เข้าใจ. แต่เธอก็เก็บภาพนั้นไว้.
วันรุ่งขึ้น คณะสำรวจบึงน้ำ ต้องกลับกันแล้ว แต่อาการไข้ของ เงาะ ยังไม่ลด. รจนา ให้ยากินบรรเทาอาการไปก่อน. สายๆ เก็บถอนอุปกรณ์และที่พัก พากันเดินทางกลับชุมชนสันติอรุณ.
สิงห์ดำ ลงไปรับ เงาะดำ เข้าบ้านพัก เตรียมยาให้กิน เพราะอาการไข้ของเขายังไม่หาย.
เมื่อวานเขาโดนฝน รจนา บอก คงจะเกือบทั้งวัน ไข้ก็เลยขึ้น พวกเราจำเป็นต้องพาเขากลับ ... และนี่
เธอส่งแผ่นกระดาษ ที่ถูกพับไว้อย่างดี ให้ สิงห์รับไป.
คือสิ่งที่อยู่ในความจำของเขา เมื่อคืน เขาวาดภาพนี้ขึ้นมาทั้งหมด ดิฉันไม่รู้ว่า สิ่งที่อยู่ในภาพ หมายถึงอะไร พวกคุณ อาจจะตีความมันออกก็ได้นะ
สิงห์ คลี่ภาพออกดู. พิจารณาครู่หนึ่ง, ส่ายหน้า เช่นเดียวกัน.
ขอบคุณมากนะครับ ที่พาเขามาส่ง
คือ เอ่อ! พวกเราจะรีบไปสรุปรายงาน ที่มหาวิทยาลัย ก็คงเป็นสัปดาห์ กว่าจะได้มาที่นี่อีก ... ดูแลเขาด้วยนะคะ
น้ำเสียงสุดท้ายของ รจนา แสดงความห่วงใยอย่างลึกซึ้ง ซึ่ง สิงห์ดำ สังเกตได้.
...
หลังจาก รจนา และเพื่อนๆ กลับไปแล้ว, โสนน้อย และ เอื้อย รู้ข่าวว่า เงาะดำ กลับมาจากแคมป์โครงการแล้ว. พวกเธอ ก็รีบมา ตรงเข้าไปดูอาการของเขาทันที. สิงห์ ยื่นแผ่นกระดาษ 3 แผ่นให้ เอื้อย ดู.
เอื้อย ถือแผ่นกระดาษนั้นพิจารณาดู ด้วยอาการสั่นเล็กน้อย, มองหน้า เงาะดำ อย่างมีปริศนา ด้วยสายตาที่สับสน. เธอส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อว่า นี่คือความจริง ที่เธอค้นหามาแสนนาน.
โสนน้อย ขอกระดาษแผ่นนั้นมาดูบ้าง. โสนน้อย ก็รู้สึกเช่นเดียวกับเพื่อน. อดีตและเรื่องราว ที่ถูกซ่อนอยู่ในภาพ พากันรื้อฟื้นความทรงจำให้แก่เธอทั้งสองคน. เวลานี้ มีแต่ เอื้อย และ โสนน้อย เท่านั้น ที่ตีความหมายในภาพปริศนานั้นได้.
มีอะไรกันหรือครับ? สิงห์ ถาม.
เอื้อย มีสีหน้าเศร้าสลดลงจนเห็นได้ชัด. จมูกเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ เหมือนคนเป็นหวัด. ที่จริง เธอกำลังจะร้องไห้, รู้สึกสับสน กับภาพในกระดาษ และร่างของเงาะ ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง.
เอื้อย เดินออกไปสูดอากาศที่ริมระเบียง โสนน้อยตามออกไป.
เราไม่เชื่อ ว่านั่นจะเป็น สังข์
เอื้อย ปาดน้ำตาที่เพิ่งไหลหยดจากดวงตา เอ่ยกับเพื่อน
เงาะ เขาคงสร้างเรื่องขึ้นมาเอง เรื่องแบบนี้ไม่น่ามาแกล้งกันเลย
เอื้อย โสนน้อย พูดปลอบเพื่อน เขาคงไม่ได้โกหกเราหรอกนะ ภาพยานบินนั่นและคนในนั้น มีแค่พวกเราห้าคนเท่านั้น ที่รู้
มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้
เอื้อย พูดเสียงกระเส่า ยืนยันคำเดิม ทั้งๆ ที่ในหัวใจที่แสนรันทด อยากจะเชื่อในคำปลอบโยนของ โสนน้อย.
เราลองเชื่อเขาสักครั้งเถอะ เอื้อย เขาพูดไม่ได้ก็จริง ใช่ว่าเขาจะโกหกเล่นๆ นะ
คุณดูนี่หน่อยซิครับ สิงห์ ยื่นสมุดบันทึก ให้โสนน้อย ผมจำเป็นต้องรื้อดู สิ่งที่เขาพยายามซ่อนไว้ ในกล่องเก็บของส่วนตัวของเขา และผมก็พบสมุดเล่มนี้
โสนน้อย รับสมุดบันทึกเล่มนั้นมา และเปิดดูข้างใน ... อะไรกันนี่! เธอ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า นั่นจะเป็นข้อความ ที่เขียนโดยเพื่อนรัก ที่พวกเธอคิดว่า เขาอาจสูญหายไปจากโลกนี้แล้ว.
โสนน้อย รู้สึกประหลาดใจมาก เอามือน้อยๆ แตะสัมผัสที่ริมฝีปากของตัวเอง ยื่นสมุดบันทึก ให้เพื่อนดูด้วยตัวเอง.
คงถือเวลา ที่ปริศนาลึกลับเกี่ยวกับบุรุษนิรนาม ผมหยิก ผิวดำ น่าจะถูกเปิดเผยเสียที. เอื้อย ร้องไห้เบาๆ ออกมา เดินกลับเข้าไป ประคองร่างของเงาะดำ เขายังนอนด้วยพิษไข้ไม่ได้สติ และพิจารณาดูใบหน้าเขาอีกครั้ง.
ถ้าเงาะคือสังข์จริงๆ ทำไมไม่บอกพวกเราตั้งแต่ทีแรก เอื้อย เขย่าร่างของเขาเบาๆ แล้วนี่ไปทำอะไรมา ทำไมถึงเป็นแบบนี้ สินสมุทร กับ สุดสาครล่ะ พวกเขาไปอยู่ซะที่ไหน ทำไมไม่พามาด้วย ... ฮือ! ฮือ! ฮือ!
เอื้อย พอเถอะ เอาไว้ให้เขารู้สึกตัว เราค่อยถามเขาใหม่จะดีกว่า นะจ้ะ
โสนน้อย มีสติดีกว่า จึงเขย่าไหล่ของเพื่อน ให้วางเงาะดำ ลงกับหมอน.
นี่พวกคุณ ยังมีเพื่อนอีกสองคนเหรอ? สิงห์ เพิ่งรู้ความจริง ทำไมไม่เล่าให้ผมฟังล่ะ
แต่พวกเราก็นับคุณ เป็นเพื่อนในทีมของเราเหมือนกันนะ
เอื้อย โสนน้อย เล่าเรื่องราวการผจญภัย และความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับ สังข์ สินสมุทร สุดสาคร ที่พวกเธอกำลังตามหากันอยู่. หลังจากนั้น ก็พบ พลายงาม และ สิงห์ดำ ซึ่งเป็นคนล่าสุด. ทุกคนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ การกลับบ้าน และออกตาหาแม่.
สิงห์ รู้สึกเห็นใจและเข้าใจ ในภารกิจของเพื่อนสาวทั้งสองคน, ซึ่งต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง. แต่เขาก็ยินดี ที่จะอยู่ร่วมเดินทางเผชิญโชค บนเส้นทางอันวิบากนี้.
อาการไข้ของสังข์ในร่างเงาะ ทุเลาลงในวันรุ่งขึ้น. แต่เขายังไม่รู้ว่า ตัวตนที่แท้จริงของเขา ถูกเปิดเผยแล้ว. ถ้าเขารู้ตอนนี้ ก็คงจะดีใจมาก.
เอื้อย โสนน้อย และ สิงห์ มานั่งล้อมวงกินข้าวพร้อมหน้ากัน. ความสับสน วิตกกังวล เกี่ยวกับสังข์ มลายหายไปหมดสิ้นแล้ว. เอื้อย มองหน้า สังข์ อย่างไม่ละสายตา คิดว่าจะบอกความจริงกับเขาตอนนี้ ดีหรือไม่.
ปัญหาใหญ่ถัดไปก็คือ เพราะสาเหตุอะไร หรืออะไร ที่ทำให้ สังข์ เปลี่ยนแปลงเรือนร่างของตัวเอง ได้ถึงเพียงนี้.
ถามจริงๆ เถอะ เราจะเอายังไงกันต่อ สิงห์ เอ่ยถาม ในเมื่อ เงาะ เอ่อ สังข์ ของพวกคุณ ที่เขาเป็นอย่างนี้ เราจะช่วยเขาได้ยังไง?
การสนทนาของ สิงห์ โสนน้อย เอื้อย เกี่ยวกับตัวเขา, สังข์ ในร่างของเงาะ ได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก. แต่เมื่อ สิงห์ เรียกชื่อเขาว่า สังข์. เขาแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง.
สังข์ ในร่างของเงาะ ดีใจสุดชีวิต ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ตามแบบฉบับของเงาะ.
เขาหัวเราะอยู่นาน น้ำตาไหลออกมาด้วยความปีติดีใจ. ลุกจากที่นอน ไปจับไม้จับมือกับทุกคน พยายามจะพูดในสิ่งที่อยากพูด แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม. เขาก็ยังเป็นเงาะใบ้อยู่ดี.
เขารู้สึกสลดใจไปชั่วครู่ แต่ก็ทำใจได้ ยอมรับสภาพตัวตนที่เขาเป็นขณะนี้. โลกส่วนตัวของเขากลับมาแล้ว, แม้ว่า จะกลับมาได้เพียงครึ่งหนึ่ง ก็ตาม. ก่อนหน้านั้น เขาสิ้นหนทางมาตลอด, ตอนนี้ ความท้อแท้ สิ้นหวัง หายไปจนหมดสิ้น. เพื่อนรักยอมรับแล้วว่า เขาคือ สังขวุฒิ ตัวจริง ก็รู้สึกพอใจแล้วระดับหนึ่ง.
สังข์ ลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง ชี้ออกไปทางทิศตะวันออก, พูดออกมาด้วยภาษาอึกๆ อักของเขา โดยไม่สนใจว่า จะมีคนรู้เรื่องหรือไม่. สิงห์ดำ ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว สังข์ มีความมั่นใจบางอย่าง ต้องการจะไปที่นั่น.
สังข์ จะไปที่ริมป่าบึงน้ำเจ้าพระยาเหรอ? เอื้อย ถาม.
เขาพยักหน้าซ้ำ สองสามครั้งอย่างมั่นใจ และพยายามอธิบายให้เพื่อนๆ เข้าใจ.
จะให้ไปทำอะไรที่นั่น? เอื้อย ถามอีก.
เขาลังเลและอึดอัด หันซ้ายหันขวา เหมือนจะบอก ขอร้องให้เพื่อนช่วยทำบางสิ่ง อย่างรีบด่วน. ปฏิกิริยาของเขาตอนนี้ ทุกคนรู้ดีว่า นี่ต้องเป็นเรื่องสำคัญมากๆ. พวกเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่า สังข์ ต้องการให้ช่วยทำอะไรกันแน่.
สังข์ เดินเข้าไปในห้อง กลับออกมา พร้อมด้วยแผ่นกระดาษเปล่าและปากกา, วาดรูปอากาศยานลำหนึ่งขึ้นมา เขาใส่รายละเอียดลงไปในภาพ.
นั่นมัน ยูเอฟวีวัน นี่ โสนน้อย อุทานขึ้น.
อะไรครับ ยูเอฟวีวัน สิงห์ ถาม โสนน้อย แต่หันหน้ามอง สังข์.
สังข์ ระบายรูปเปลวไฟ ทับรูปอากาศยานลำนั้น และก็วาดรูปกล่องเล็กๆ ที่อยู่ในยาน. แล้วก็ขยำรูปที่วาด ชูขึ้นหนือหัว ปล่อยให้มันร่วงหล่นลงพื้น. ชี้ไปที่ป่าบึงน้ำเจ้าพระยา. จากนั้น เขาก็ก้มลงหยิบกระดาษที่ถูกขยำขึ้นมา คลี่มันออกมา จนเห็นรูปกล่องเล็กๆ แล้วก็เอานิ้วจิ้มไปที่รูปกล่องเล็กๆ นั่น.
ช่วยเรา หากล่องนี่ มันจะทำให้เรากลับมาเหมือนเดิม
สังข์ เขียนข้อความ สรุปความต้องการของเขา ให้เพื่อนๆ อ่าน. สิงห์ เข้าใจทุกอย่างกระจ่างชัด, อ้าแขนโอบกอดเพื่อนรัก เป็นการส่งกำลังใจให้เพื่อน.
นักเผชิญโชคทั้งสี่ชีวิต ต่างปลดปล่อยพลังแห่งมิตรภาพ ให้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว พร้อมที่จะร่วมกัน ฟันฝ่าอุปสรรคต่อไป ... เพื่อนแท้ ย่อมไม่ทิ้งกัน.
ปฏิบัติการค้นหาของสำคัญ เริ่มขึ้นในบ่ายวันนั้น. เพื่อเพื่อน เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี.
เพียงไม่นาน ก็ประสบผลสำเร็จ. สิงห์ดำ และ เอื้อย โผล่ขึ้นจากผิวน้ำ ตามด้วย สังข์. ในมือของเขา ชูกล่องโลหะสีเงิน ส่งให้ โสนน้อย ซึ่งรออยู่บนเรือยาง. ทุกคนยิ้มและหัวเราะให้แก่กันและกัน.
พวกเขาพากันกลับบ้าน ด้วยความปีติยินดี อย่างที่ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน.
สารบัญ / ตอนที่
ปฐมบท -
ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ
บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่องราว
(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)
บทที่ 3 วันสังหาร
(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 12 นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส
(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 22 เดินทางไกล ไปตามฝัน
(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)
บทที่ 29 กู้วิกฤต
(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)
ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา
(ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รักฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทนภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไปฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.
SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net