ใน. ออฟฟิส -- เย็น พ่อ เจ้าของบริษัทสื่อโฆษณา กับ เมย์ ลูกสาว เจ้าของเกียรตินิยม นิเทศศาสตร์ จาก ม.จุฬา ชอบอิสระ พ่อจึงบังคับ ให้ฝึกงานกับฝ่ายบริหารสื่อ เมย์ : พ่อ จะทำอะไร ก็ไว้หน้าหนูมั่ง พ่อ : ไว้หน้าอะไร ห๊า! แกมีหน้าอะไร จะให้ไว้ วันวันเอาแต่เที่ยว ออกไปนอกบ้าน ไปกะไอ้หมอนั่น เมย์ : โชค น่ะเหรอพ่อ เค้าเป็นเพื่อนสนิทหนู มันเสียหายตรงไหน พ่อ : ไอ้พวกไม่มีงานทำ เมย์ : อะไร อย่ามาว่าเพื่อนหนูนะ ไม่รับเข้าทำงาน ก็อย่าไปตอแย พ่อ : พ่อพูดจริงๆ นะ พ่ออยากได้คน มีประสบการณ์ แต่-- เมย์ : แต่โชค เพื่อนหนู ถึงเค้าจะไม่จบ เอกภาพยนตร์ จาก มหาลัยดัง เพราะเขา มีอุบัติเหตุ ทำให้เรียนไม่จบ ต้องไปทำงาน หาเงินเลี้ยงตัวเอง เลี้ยงแม่และน้องของเค้า จนต้องหยุดเรียน เลยกำหนด ก็เลยหมดสิทธิ์ ลงทะเบียน แต่เค้าก็ยังได้งานที่ชอบ โชค น่ะ เค้าเจ้าอัฉจริยะหัวคีเอท นั่นแหละที่ทำให้เค้า มีงานทำ แต่มันไม่ยุติธรรม สำหรับเค้า พ่อ : ไม่ยุติธรรมยังไง เมย์ : คนไม่มีวุฒิ ก็เลยถูกกดค่าแรง ... พ่อคะ บริษัทของเรา ต้องการคนมี ประสบการณ์ มีความคิดอะไรใหม่ๆ ทำไม เจ้านั่นน่ะ คนที่พ่อกำลังจะรับ เขาเข้าทำงาน มีดีอะไร พ่อไว้ใจแค่ไหน พ่อ : ลูกก็อย่ามาก้าวก่ายหน้าที่ของพ่อเลยนะ ที เค้าเรียนจบได้ปริญญาตรีแล้ว พ่อแค่ พิจารณาไว้ ให้เขาทดลองงานดูก่อน มันก็เท่านั้น ยังไม่คิดจะรับจริงๆ หรอก เมย์ : โธ่ พ่อ พ่อไม่รู้อะไร เจ้าที ที่พ่อพูดถึงน่ะ มันไม่ได้มีความสามารถอะไรเลย พ่อจะดูแค่เกรดเอ อย่างเดียวไม่ได้หรอก โธ่ อย่าให้พูดเลย ถ้าหนูเป็นคนประเมิน มันได้อย่างมากก็แค่ซี หรืออย่างมาก ก็ซีบวก โธ่เอ๊ย! เซ่นอาจารย์เอาคะแนนล่ะไม่ว่า พ่อ : นี่ เมย์ ลูกอย่าดูถูกคนอื่นเขามากไปซี้ เมย์ : ทำไม จะไม่ดูถูก กว่าหนูจะเรียนจบ หนูต้องพยามแล้วพยายามอีก ไปนั่งฟัง บรรยาย เที่ยวค้นคว้า ออกภาคสนาม บางทีต้องเสียเวลา กับการซ่อมงาน ซ่อมแล้วซ่อมอีก จนท้ออยากจะเลิกเรียน นี่ถ้าไม่เห็นแก่พ่อว่า ส่งหนูเรียนเพื่อ จะให้มาช่วยงานพ่อละก็ หนูไปตั้งนานแล้ว ปริญญาของหนู มันไม่ได้มาง่ายๆ อย่างเจ้าที ที่พ่อชื่นชมนั่นหรอก สามวันต่อมา นอก. บ้านพักของที -- กลางวัน. ที เจ้าของบ้าน กำลังเตรียมเอกสาร จะออกไปทำงาน ขณะที่มีแขกมาเยี่ยม แบงค์ และ กาย เพื่อนสนิทมาจาก หมู่บ้านเดียวกัน และเคยอยู่หอพัก เดียวกัน แต่เรียนคนละสถาบัน แบงค์ : ไอ้ที มึงโชคดีชิปหายเลยว่ะ ได้งานละ กูยังไม่ได้อะไรทำเลย นั่นซองไรวะ ขอกูดูหน่อย (ยื่นมือไปแย่ง) เฮ่ย ... มึงจะเอาไปทำอะไร ที : เจ้านายเค้าขอเอกสารเพิ่มเติม กูจะเอาไปให้เค้า แบงค์ : ไหน ไหน ดูดิ ทรานสคริป ... เอ่อ เออ เหอ เหอ เหอ ... อืม มึงนี่ไม่เลวเลยนะ กูก็เพิ่งเห็นนี่แหละ ได้เอตั้งสิบตัวเลยเชียวเหรอวะ กาย : ไหน ดูมั่ง ... เออจริงดิ แบงค์ : ไอ้ที วิชานี้ มึงได้เอไงวะ แล้วก็นี่ด้วย กาย : เออ นี่อีก ที : ทำไมะ คนมันมีความสามารถ แบงค์ : สามารถพ่องมึง วันวัน กูไม่เห็นมึงทำไร การบ้านก็ไม่ได้ทำเอง ไปเรียนมั่ง โดดเรียนซะมากกว่า พวกอีแอบรึเป่าวะ ถามจริง งานกลุ่ม มึงช่วยอะไรมั่ง ที : มึงกะกู มันคนละถาบันกันเว้ย กาย : เออ ถูกของไอ้ที มึงเสือกไปเรียน ทำไมวะ ที่นั่น ไกลก็ไกล ไอ้ห่า อาจารย์แม่งก็เขี้ยว สู้ ม.ที่ไอ้ทีมันเรียน ไม่ได้ แค่มีตังค์จ่าย ยังไงเค้าก็ให้มันจบ เห็นม๊ะ เกรดมันสวยๆ ทุกตัวเลยว่ะ เรียนก็สบายๆ มึงง่ะ โง่ ขณะนั้น มีสาวสวย มาตะโกนเรียก หน้าบ้าน ทีวิ่งออกไปดู กลับมาบอกเพื่อน ที : แบงค์ เพื่อนมาว่ะ แบงค์ : ใคร ที : ไม่รู้ แบงค์ ลุกขึ้น ชะเง้อดู แบงค์ : เออ เพื่อนกูเอง อีนี่มันไม่ทิ้งกู กาย : อ้าว สาส มันเป็นเมียมึงไง? แบงค์ : เป่า มันกะกู ต้องช่วยกัน ซ่อมงานส่งอาจารย์อีกสองตัว (ส่ายหัว) ซวยชิป ที : ไอ้บ้า มึงก็เอาแค่ผ่านๆ ไปซีวะ จะได้จบๆ ไป แบงค์ : เออกูอยากให้มึงมาแทนกูจัง แล้วมึงจะรู้ว่า อาจารย์วิชานี้ เขี้ยวยาวแค่ไหน ใจว่ะเพื่อน กูไปละ จบ. หมายเหตุ แบบฟอร์มบทเขียน ไม่ถูกต้อง เอาแต่เนื้อๆ ก็แล้วกันนะ