หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 

ภาคที่ 1
ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ

บทที่ 11   ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง

ตอนที่ 38

อากาศยานช่วยชีพ

ตอนที่แล้ว ... ตอนที่ 37/105

 

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ยานบินของพวกเอเลี่ยน ก็เผยโฉมให้พวกเด็กๆ เห็นเกือบเต็มลำ. คะเนด้วยสายตา มันมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ยาวครึ่งหนึ่ง ของเรือสำเภาของพวกเขา สีดำด้านทั้งลำ. ที่ผิวของยาน เท่าที่มองเห็น มีร่องรอยขีดข่วนเต็มไปหมด อาจจะเป็นเพราะแรงกระแทก ตอนที่ตกลงมา. ส่วนอีกครึ่งหนึ่ง ที่ยังจมอยู่ในกองหิน ไม่รู้ว่า มันจะลึกลงไปอีกเท่าไร หรือมีรูปร่างเป็นอะไร, จะมีขาหรือมีล้อหรือไม่ ก็ยังคาดเดาอะไรไม่ได้.

 

“ถ้าพวกมันไม่ตาย ก็คงหลบอยู่ที่ไหนสักแห่ง ในเกาะนี้” สินสมุทร สรุป.

“ไม่นะ ตอนที่มันตกลงมาที่นี่ คงจะนานเป็นร้อยปี หรือไม่ก็พันปี พวกมันจะมีอายุนานขนาดนั้นเชียวเหรอ?” เอื้อย เห็นแย้ง.

“ชั่งเถอะ เจ้าของคงทิ้งมันแล้ว เราจะอาศัยมันนี่แหละ ออกไปจากเกาะนี้” สังข์ บอกเพื่อนๆ.

“หนักๆ แบบนี้ จะลอยน้ำได้เหรอ?” เอื้อย สงสัย.

“ต้องลอยได้ซิ เรือดำน้ำทำด้วยเหล็ก ยังลอยได้เลย” สินสมุทร พูดจากประสบการณ์ “เธอคิดดูสิ ถ้ามันหนักจนลอยน้ำไม่ได้ ตอนตกลงมามันก็น่าจะพังไม่เหลือ”

“จะลอยน้ำได้หรือไม่ได้ เอางี้ไหม๊ พวกเราช่วยกันยกไปที่ทะเล”

“จะบ้าเหรอ … ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”

 

สิ่งที่สุดสาครแนะนำเพื่อนๆ กลายเป็นเรื่องขำขันไป เพราะต่างก็เดากันไปคนละทฤษฎี. ในเมื่อหาข้อยุติไม่ได้ ก็คงต้องคิดหาวิธีอื่น ที่ดีกว่านี้ สังข์ เสนอว่า

 

“ตอนนี้เรามาหาประตูเข้ากันก่อนดีกว่า ว่ามันอยู่ตรงไหน”

 

มองจากภายนอก ตัวยาน จอดวางในแนวลาดเอียงเกือบ 45 องศา ทำให้การปีนป่ายขึ้นไปข้างบน ค่อนข้างลำบาก. พวกเด็กๆ ต่างคนต่างพยายาม ค้นหาทางเข้า อยู่นานพักใหญ่ ก็ไม่พบ. สินสมุทร กระโดดขึ้นไปข้างบน พิจารณาที่พื้นผิว อย่างละเอียด, เห็นร่องรอยการเชื่อมต่อของพื้นผิว ซ่อนอยู่ที่ปีกด้านข้าง ในแนวลาดเอียง. ถ้ามองจากบนพื้น มันอาจเป็นประตู ก็ได้.

 

“เจอแล้ว นี่ไง”

 

หวังว่าเขาคงจะเดาถูก, ทุกคนที่เหลือ พากันปีนขึ้นไปบนนั้น. พิจารณาดูรูปทรง คล้ายประตูทางเข้า. ลักษณะเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมมุมมน แยกต่างหาก เชื่อมปะติดกับแผ่นลำตัวของเครื่อง แต่มันต่างกันตรงที่ ด้านบนเล็กกว่าด้านล่าง. อาจเป็นเพราะ มันถูกออกแบบ ให้เข้ากับสัดส่วนของตัวเครื่องนั่นเอง. ตรงกลางมีแผ่นวงกลมปะอยู่ มีคันโยกสำหรับบิดแผ่นวงกลม ให้หมุนเปิด – ปิด และมีสัญลักษณ์อะไรก็ไม่รู้ สี่ห้าตัว ที่บริเวณมือจับ.

 

“จะเปิดยังไงเนี่ยะ ไม่มีกุญแจ”

 

สินสมุทร พยายามบิด หมุน แผ่นวงกลม, ออกแรงเท่าไร ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น. เขารู้สึกงุนงงกับประตูลึกลับนี่ “สงสัยต้องอาศัยโชคช่วยซะแล้วละ”

“ตั้งแต่มาอยู่บนเกาะนี้ ไม่เห็นเราจะมีโชคดีที่ตรงไหนเลย” สุดสาคร บ่น.

 

เสียงบ่นของสุดสาคร กระตุ้นเตือนความทรงจำของ สังข์, ให้นึกถึงคำสั่งของ เคน ว่า ให้เก็บรักษาวัตถุนำโชคไว้ไห้ดี มันอาจจะนำโชคอะไรสักอย่างให้ก็ได้. คราวนี้ ต้องพิสูจน์ว่า มันนำโชคให้จริงหรือไม่.

เด็กๆ เงียบนิ่งกันพักหนึ่ง ราวกับนัดกัน. ความเงียบ ช่วยให้พวกเขาได้ยินเสียง ตี๊ดๆ อยู่ใกล้ๆ นี่เอง, เสียงนั่น เบามาก. สังข์ เอามือคลำที่วัตถุนำโชค ที่อยู่ในกระเป๋า รู้สึกว่า จะได้ยินเสียง ตี๊ดๆ ชัดขึ้น. จึงรีบหยิบออกมาดู.

 

พวกเด็กๆ แปลกใจ ที่เสียงตี๊ดๆ นั่น ที่แท้ก็มาจาก กุญแจโลหะแท่งทรงกลมปลายแยกสามทาง นั่นเอง. เสียงมันดัง พร้อมกับหลอดไฟกระพริบ. สังข์ พามันไปใกล้บริเวณที่พวกเด็กๆ เรียกว่าประตูทางเข้า ทั้งเสียงทั้งไฟก็กระพริบถี่ขึ้น.

 

“โอ๊ะโอ! มันอาจเป็นกุญแจ เปิดประตูนี่ก็ได้” สินสมุทร สรุปมั่วๆ.

 

สังข์ ก็มั่วตามเพื่อน. จับมันไปวางแนบกับแผ่นวงกลม ที่สมมุติกันว่าเป็นประตู เสียงตี๊ด ลากยาว ก็ยิ่งแน่ใจว่า มั่วมาถูกทาง. สินสมุทร รออยู่แล้ว เอามือจับคันโยกแล้วบิดอีกครั้ง, เสียงดัง คลึ่ก! พร้อมกับเสียง ตี๊ดๆ และไฟกระพริบ หายไป. แผ่นวงกลม หมุนไปตามแรงบิด. พวกเด็กๆ มองหน้าและกัน ...

 

“เย๊!”

 

พวกเขาเดาถูก. แต่แล้ว! แผ่นวงกลม ก็หมุนกลับไปที่เดิมอีก. อ้าว! เกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นอีกแล้วรึนี่. สังข์ เอามืออีกข้าง เคาะวัตถุนำโชคเบาๆ, คิดว่ามันอาจจะเสียก็ได้. เท่ากับว่า แรงดีใจเมื่อสักครู่ ก็แค่หลอกกันเล่น.

 

“คราวนี้ จะทำไงกันดีล่ะ เสียงตี๊ดนั่น ก็หายไปแล้ว” เอื้อย วิตกกังวล “เราเปิดประตูไม่ได้ จานเหล็กนี่ ก็ใช้ไม่ได้”

 

สังข์ ส่ายหัว ก่อนที่จะเก็บเข้ากระเป๋าไว้เหมือนเดิม. สินสมุทร เอามือตบไหล่เพื่อนเบาๆ และยังไม่ยอมแพ้ ขอลองอีกครั้ง. สินสมุทร โน้มตัว ก้มลงไปให้มากกว่าเดิม จับคันโยกให้เหมาะมืออย่างใจเย็น ... แล้วออกแรง บิด บิด ... แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น. จะปล่อยให้ความล้มเหลวหนนี้ ทำลายความตั้งใจไม่ได้, คราวนี้ตั้งสติ รวบรวมพลังทั้งหมดเท่าที่มี กระชากคันโยกโดยแรง ซึ่บ!! ประตูเปิด พลั๊วะ ออก, แต่แรงบิดประตูยังเหลือ. สินสมุทรเสียหลัก ก้นกระแทกพื้น โชคดีที่ยังเอามือคว้าชิ้นส่วนของประตู ที่ยื่นออกมา ไว้ได้ทัน.

 

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”

สุดสาคร หัวเราะดังลั่น ดีใจที่ประตูเปิด. แต่เพื่อนๆ พากันหัวเราะ เพราะสินสมุทร ล้มก้นกระแทกพื้น.

“เมื่อตะกี้ พวกเราใจร้อน กลไกมันยังทำงานไม่เสร็จ มันก็เปิดไม่ได้ซิ”

 

ไม่มีใครให้คำตอบถูกต้องว่า สาเหตุที่ประตูเปิดออกได้ เพราะอะไร, กลไกเพิ่งทำงานเสร็จ หรือว่า สนิมเพิ่งกระเทาะออก หรือว่า ออกแรงให้มากพอ. จะด้วยเหตุผลอะไรก็ชั่งเถอะ ประตูก็เปิดออกมาแล้ว ถือว่าบรรลุวัตถุประสงค์. เหตุผลที่ สังข์ อธิบาย ฟังแล้ว จะมีความน่าเชื่อถือหรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร.

 

บานประตูเหล็กชั้นนอก ถูกเปิดออก เผยให้เห็นประตูชั้นใน. สังข์ ใช้มือผลัก เลื่อนสไลด์จากข้างล่าง ผลุบหายเข้าไปที่ขอบประตูข้างบน. มีควันขาวๆ ลอยออกมาจากข้างใน และมีแสงไฟสีน้ำเงินเป็นเส้น ขนาดเท่าเส้นลวด คล้ายใยแมงมุม ส่องพาดผ่านประตู เต็มไปหมด. สังข์ รีรอครู่หนึ่ง ยังไม่ไว้วางใจแสงไฟใยแมงมุมนั่น, ค่อยๆ ยื่นมือ จะไปแตะ.

 

“อย่าเพิ่ง! มันอาจจะเป็นกับดักผู้บุกรุกก็ได้” โสนน้อย ร้องเตือน รั้งแขนเพื่อนไว้.

“ไม่หรอกมั๊ง ถ้ามันเป็นกับดัก ประตูนี่ก็เปิดไม่ได้อยู่ดี”

“งานเสี่ยงแบบนี้ ให้เราเองดีกว่า”

 

สินสมุทร เบียดแทรก ไปอยู่หน้าสุด แล้วขยับตัว กำลังจะลอดผ่าน แสงไฟใยแมงมุม.

 

“เดี๋ยว!”

 

เอื้อย บอก สินสมุทร หยุดรอสักครู่, ขอให้เธอพิสูจน์ด้วยวิธีของเธอเอง ให้แน่ใจก่อนว่า ปลอดภัยจริงๆ. เอื้อย หยิบก้อนหินก้อนเล็กๆ โยนไปให้โดนลำแสงสีน้ำเงิน ... เคร๊ง! เสียงก้อนหินหล่นลงพื้น, ไม่มีอะไรเกิดขึ้น. สินสมุทร เห็นว่าไม่มีอะไร น่ากังวล, ค่อยๆ ยื่นมือไปแตะแสงใยแมงมุมสีน้ำเงินนั่น ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ. เป็นอันแน่ใจแล้วว่า ทุกอย่างปลอดภัย น่าจะผ่านใยแมงมุมเข้าไปได้.

สินสมุทร ขยับตัวลอดผ่านเข้าไปข้างใน จนพ้นประตู. เพื่อนๆ โห่ร้อง ปรบมือดีใจ. แต่ทันใดนั้น! บานประตูก็เลื่อนลงมาปิด ชึ่บ! เหมือนเดิม. ทุกคนตกใจมาก. สินสมุทร พยายามควบคุมสติ กำมือทุบประตูไปหลายที เขาถูกขังอยู่ข้างใน. สถานการณ์ไม่คาดฝันแบบนี้ ย่อมสร้างความกระวนกระวายใจ ให้แก่พวกเขาไม่น้อย.

 

สังข์ น่าจะคุมสติ ได้ดีกว่าเพื่อน, คิด ใคร่ครวญพิจารณา ด้วยเหตุและผล. พวกเขาแก้ปัญหามาถึงขั้นนี้ นับว่ามาไกลแล้ว คิดจะถอยหลัง คงไม่ง่าย. ไม่มีใครรู้อะไรเลย เกี่ยวกับกลไกของประตูนี่ จะมีก็แต่การคาดเดาเท่านั้น. การคาดเดา มีทั้งผิดและถูก ต้องเสี่ยง ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย.

สังข์ ยื่นมือไปแตะที่ก้านคันโยก ของประตูชั้นนอก อีกครั้ง. คลึ่ก! ... คราวนี้ ประตูชั้นใน เลื่อนเปิดออกได้เอง. ทุกคนเป่าปาก หายใจโล่งอก.

 

“ประตู มันคงปิดเองอัตโนมัติน่ะ ถ้าใครเข้าไม่ทัน ก็ต้องเปิดใหม่อีกที” สังข์ สรุป ตามที่เข้าใจ.

 

โสนน้อย สุดสาคร เอื้อย ต่างเบียดกันเข้าไปข้างใน เกือบจะพร้อมๆ กัน, สังข์ เข้าเป็นคนสุดท้าย. ชั่วระยะเวลานับเลขช้าๆ ในใจ 1 - 10 ประตูก็เลื่อนปิดลงอัตโนมัติ พร้อมใยแมงมุมแสงสีน้ำเงิน ก็หายไปด้วย.

 

ทุกคนมีความรู้สึกแบบเดียวกัน คือ พื้นภายในยานนี่ ดูมันลาดเอียงไปทุกๆ ตารางนิ้ว. ข้างในก็ค่อนข้างมืด. ห่างออกไปไม่กี่ก้าว มองเห็นบันไดลิงแคบๆ มี 5 ขั้น สามารถไต่ลงไปข้างล่างได้. แต่ยั้งก่อน ตอนนี้ มีส่วนที่น่าสนใจกว่า, ดูเหมือนว่า จะมีห้องโถงค่อนข้างใหญ่กว่าทุกห้อง. สินสมุทร ค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปใกล้ๆ เอามือลูบผนัง ซึ่งส่วนใหญ่ลื่นๆ เหมือนกระจก บางที่ก็สากๆ เหมือนผิวกระดาษทราบหยาบ. ข้างในยังดูมืด แต่สังเกตคร่าวๆ ในตอนนี้, ในห้องนี่ น่าจะมีกลไกลอะไรอยู่ข้างใน. สินสมุทร ผลักประตูเล็กๆ เลื่อนสไลด์เปิด เดินนำทุกคนเข้าไปก่อน. ทุกคน ทยอยเดินตามเข้าไป. เพียงแค่วินาทีเดียว ความน่าอัศจรรย์หลายอย่าง ก็เกิดขึ้น.

 

แสงสว่างค่อยๆ ติดขึ้นเอง จนมองเห็นทุกอย่างข้างใน ได้ชัดเจนราวกับกลางวัน. พื้นของยานภายห้องนี้ ที่เคยลาดเอียง ก็ค่อยๆ ปรับองศา อยู่ในแนวระนาบ. ทุกคนพยายามพยุงตัวเอง ให้ทรงตัวยืนได้ในแนวระนาบ. ข้างในมีปุ่ม มีคานโยก อะไรเยอะแยะไปหมด.

 

“ดูซิ” เอื้อย ตื่นเต้น บอกเพื่อน ให้มองผ่านกระจก ออกไปข้างนอกห้องควบคุม “พื้นข้างนอก ยังเอียงอยู่เลย แต่ข้างในนี่ไม่เอียงแล้ว”

 

พื้นภายในห้องควบคุม มีลักษณะขรุขระ เหมือนถักด้วยลวด คล้ายใยแมงมุม. อีกด้านหนึ่ง ของห้องนี้ มีเก้าอี้นั่ง ที่มีพนักพิง ขนาดสูงใหญ่ 2 ตัว ติดตั้งอยู่ที่หน้าแท่นวางแผงควบคุม สำหรับบังคับยานลำนี้. บนแผงควบคุม มีปุ่มอะไรเยอะแยะไปหมด, แต่ที่สังเกตได้ง่าย ก็คือ มีหลอดไฟกลมสีเขียว ขนาดใหญ่เท่าไข่ไก่ อยู่ 2 หลอด มันกระพริบช้าๆ ตลอดเวลา.

สังข์ รู้สึกได้ว่า เสียงตี๊ดและไฟจากแท่งโลหะนำโชค ดังขึ้นอีกครั้ง แต่เสียงมันเบามาก ที่ไม่ได้ยินเพราะมันอยู่ในซองหนัง.

 

บนแผงควบคุมหน้าเก้าอี้ตัวขวา มีคันโยกอิสระอยู่ 3 อัน. เก้าอี้ตัวซ้าย มีคันโยกคล้ายพวงมาลัยรถ สำหรับเล่นเกม. หน้าปัทม์ขนาดใหญู่คล้ายกระจกใส โค้งไปตามรูปทรงของอวกาศยานลำนี้.

ด้านขวามือ และด้านซ้าย น่าจะเป็นช่องเก็บอะไรสักอย่าง, มันมีขนาดเล็ก จนไม่น่าจะเรียกว่าห้อง. มีประตู เชื่อมต่อถึงกันได้.

 

โสนน้อย รู้สึกตื่นตะลึง กับความประหลาดอัศจรรย์ของมัน. สินสมุทร เดินเข้าไปยืนเทียบที่เก้าอี้ตัวซ้ายมือ, ดูแล้ว ผู้นั่ง ตัวเล็กนิดเดียว. สังข์ เดินไปเปิดประตูด้านขวา ไฟข้างในที่อยู่ในส่วนด้านขวา ก็สว่างขึ้น. เอื้อย สุดสาคร เข้าไปดู ในส่วนด้านซ้าย. สินสมุทร หย่อนก้น นั่งบนเก้าอี้. อะไรกันนี่! เสียงคล้ายมอเตอร์ของหุ่นยนต์ดังขึ้น, พอเอามือวางบนพนักแขน ฝาครอบใสๆ ที่อยู่บนพนักพิงหลัง โผล่มาจากด้านหลัง ครอบ ฉับ! เข้าที่หัว. เขาคงไปถูกปุ่มกลไกบางอย่างเข้า.

 

“ข้างในนี่ เป็นที่นอน” สุดสาคร พูด.

“งั้นเรายกห้องนี้ ให้เป็นของพวกผู้ชายก็แล้วกัน” เอื้อย ยื่นข้อเสนอ.

 

สังข์ สังเกตว่า ช่องส่วนด้านขวา น่าจะเป็นที่เก็บอุปกรณ์ หรือเครื่องมือของพวกมนุษย์ต่างดาว. เขาเปิดดู ตู้ ชั้นต่างๆ, มีถุงสีเงินอยู่ 4 ใบ ถูกพับเก็บไว้. นี่อาจเป็นชุดนอน ของมนุษย์บนยานนี้ก็ได้. ในถุงสีเงิน มีหมวกใสๆ ขนาดใหญ่ ติดอยู่ในนั้นด้วย. พอหยิบขึ้นมาคลี่ออกดู มันมีที่สวมอยู่ห้าทาง แต่ส่วนปลายปิดสนิท.

“มนุษย์โลกไหนเนี่ยะ มีตั้ง 5 ขา เชียวรึนี่ สงสัยจะเป็นมนุษย์ปลาดาวแน่ๆ เลย ” เขารำพึงกับตัวเอง.

 

โสนน้อย เอามือลูบสัมผัส อุปกรณ์ต่างๆ ไปทั่ว. มีอยู่ช่วงหนึ่ง, เธอสังเกตเห็น สินสมุทร ที่อยู่ในครอบแก้วใสบนหัว บนเก้าอี้ยักษ์ ยิ้มและทำตาโต ราวกับมองเห็นสิ่งมหัศจรรย์. ทันใดนั้น!

ยานประหลาดที่เคยนอนหลับ ก็เริ่มสั่น ครึก! ๆ ๆ ๆ พร้อมกับเสียง ฟี๊ด!!! ดังราวกับเสียงปีศาจกรีดร้อง. ตัวยานสั่นรุนแรงขึ้น เสียงก็ดังขึ้นด้วย. ทุกคนตกใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน ... มันเกิดอะไรขึ้น กับยานของมนุษย์ต่างดาว. พวกเขาพากันมายืนออรวมกัน ที่ตรงกลางหน้าแผงควบคุมเครื่อง. หัวของ สินสมุทร สั่นไหวคลอนแคลน ไปตามแรงกระเทือน. เขาคงกำลังควบคุมยานอยู่แน่ๆ สองมือกุมคันโยกพวงมาลัย ส่ายไปมา. ยานทั้งลำสั่น ส่ายโยกโยนโอนเอนไปมา เป็นที่น่าเวียนหัว ทำให้ยืนทรงตัวได้ยาก. ทุกคนต้องยึดเกาะสิ่งของใกล้ตัวไว้ กันล้ม. ... นาทีที่น่าสะอิดสะเอียนผ่านไป อาการสั่นส่ายของยาน ก็ค่อยๆ ลดลง เหลือแต่อาการโอนเอน เล็กๆ น้อยๆ. ขวัญและสติที่กระเจิงไปเมื่อสักครู กลับคืนมา.

 

พวกเขาไม่รู้เลยว่า มันเกิดอะไรขึ้น กับยานลำนี้. สังข์ สังเกตปุ่มไฟสีเขียวอันซ้าย ที่หน้าแผงควบคุม กระพริบถี่ๆ และถี่ขึ้นๆ พร้อมเสียงตี๊ดๆ ก็ดังถี่ตามไปด้วย. จะสรุปได้ไหมว่า เด็กๆ กำลังปลุกให้มันตื่นขึ้นมา. หากยานลำนี้ มีชีวิตจริงแล้วละก็ มันคิดอย่างไรกับมนุษย์โลกตัวเล็กๆ 5 คนนี้. คนพวกนี้ เป็นมิตร หรือศัตรู หรือกำลังทำตัวเป็นเจ้านายกันแน่. สังข์ ก้มมองข้างล่างผ่านพื้นกระจกใส พร้อมกับเสียงตี๊ด ยาวติดต่อกัน.

 

“ตายล่ะ! พวกเราต้องตายแน่ๆ” สังข์ คิด พร้อมตะโกน “ยึดอะไรก็ได้ เกาะไว้แน่นๆ”

 

พอสิ้นเสียงตี๊ด ปุ่มไฟสีเขียวอันใหญ่ ก็ดับลง. ยานที่กำลังลอย อยู่เหนือพื้นซากก้อนหิน ร่วงหล่นลงมา โครม! ครึ่ก! ๆ ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วพื้นถ้ำ.

 

นาฬิกาใจหยุดเดินชั่วขณะ, รอให้เหตุการณ์ระทึกเมื่อสักครู่ สงบลง. แรงโ้น้มถ่วงของโลก ทำให้มันสงบนิ่ง อยู่ที่พื้น, แวดล้อมด้วยละอองฝุ่น ที่กำลังร่วงหล่นลงมาอย่างช้าๆ. เด็กๆ สำรวจความเสียหาย ว่ามีใครบาดเจ็บหรือไม่. ปรากฏว่า ทุกคนไม่เป็นอะไร แค่หัวปูดหัวโน ไม่ถึงกับแตก. สินสมุทร สำรวจความเสียหายของส่วนควบคุมยาน, ยังมีปุ่มไฟสีเขียวใหญ่ อันที่อยู่ด้านขวาเหลืออยู่, คิดว่าเครื่องจักรกลนี่ น่าจะมีพลังงานเหลืออยู่ พอที่จะทำประโยชน์ให้พวกเขาได้.

 

เด็กๆ พากันออกมาจากยาน, มานั่งออรวมกันอยู่ข้างๆ มองดูสภาพภายนอกของมันตอนนี้ เพิ่งตกลงมากองอยู่บนซากก้อนหิน. คราบฝุ่นประปราย เกาะตามผิวยาน. แต่คราวนี้ มันไม่ได้จอดเอียงกระเท่เร่ เหมือนตอนแรก. พวกเด็กๆ เชื่อแล้วว่า นี่คือยานอวกาศของพวกมนุษย์ต่างดาว จริงๆ.

 

“มันตกลงมา ไม่บุบสลายอะไรเลย มีแต่หัวของเรานี่แหละ” สุดสาคร บ่น.

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนที่มันหล่นมาครั้งแรก แรงกว่านี้เป็นร้อยเท่า มันยังไม่เป็นอะไรเลย” สังข์ บอกเพื่อนๆ “แต่คนที่อยู่ข้างในนี่สิ อาจตายได้”

“เออ ... แล้วพวกมนุษย์ต่างดาว หายไปไหนกันหมดล่ะ”

“เขาจะอยู่ให้เราเห็นเหรอะ นี่มันผ่านมาเป็นพันปี คงไม่รอด หรือไม่ก็ไปที่อื่นแล้ว”

“อยากรู้จัง รูปร่างมนุษย์ต่างดาว มันเป็นยังไงนะ” โสนน้อย สงสัย “เป็นพวกเดียวกับที่เราเจอหรือเปล่า? ที่บ้านผีสิงน่ะ”

“คงไม่ใช่หรอก พวกนั้นน่ะเรามองไม่เห็น แต่พวกนี้น่าจะมองเห็น ดูยานของพวกเขาซิ ยังจับต้องได้เลย”

“แล้วนี่ มันจะบินได้อีกไหม๊” เอื้อย ถาม.

“คงไม่ได้แล้วละ” สังข์ ตอบ.

“แต่มันก็ยังมีไฟเหลืออยู่” สินสมุทร เห็นแย้ง “ปุ่มไฟนั่นมันยังติดอยู่ ... แต่ อืม! ไม่รู้ว่ามันทำงานยังไง ได้นานแค่ไหน”

“ถ้างั้น เราลองเดินดูรอบๆ อีกทีดีไหม๊?” เอื้อย เอ่ยปากชวน, ทุกคนเห็นด้วย.

 

รูปทรงของเครื่องจักรกลลำนี้ ไม่ได้กลมมนเหมือนจานข้าว อย่างที่พวกเขาเข้าใจกัน. ถ้ามองตรงๆ จากข้างบน ดูเหมือนปลากระเบนยักษ์ ที่ไม่มีหาง และมีครีบหนา, ด้านหน้า ตรงกับหน้าต่างบนแผงควบคุม. ใต้ท้องยาน มีขาเป็นปุ่มยื่นออกมา 6 ขา มีล้อซ่อนอยู่ข้างใน ขาทำหน้าที่พยุงให้ยาน ทรงตัวอยู่ได้ในแนวระนาบเดียวกับพื้นผิวโลก. ที่มันร่วงลงมา เมื่อสักครู่ เพราะพลังงานหมดพอดี จึงไม่มีแรงปรับลำตัวยาน ให้ตรงกับระนาบผิวโลกได้. จึงทำให้มันมีสภาพเอียงเล็กน้อย อยู่บนกองหิน.

 

สินสมุทร สังเกตที่พื้นใต้ท้องยาน ที่อยู่ด้านหลัง มีท่อทรงกลมอยู่สองท่อ ขนาดคนลอดเข้าไปได้ วางในตำแหน่งซ้ายและขวา มันถูกปิดไว้. ตรงกลางท้องยาน มีช่องรูปหกเหลี่ยม ขนาดใหญ่ถูกปิดตายไว้. เขาจึงเดินเข้าไปไกล้ๆ เอามือทดสอบกดปุ่ม ดึงนั่น ดันนี่ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.

 

“น่าจะเป็นประตูขึ้นอีกทาง แต่ต้องเข้าไปเปิดข้างใน ” เขาคิด.

 

สินสมุทร กับ สังข์ มีความเห็นตรงกัน, ปีนขึ้นไปข้างบน ที่ปีกด้านข้างอีกครั้ง. เข้าไปข้างในห้องควบคุมอีกครั้ง เพื่อหาทางลงไปชั้นล่าง, ช่วยกันค้นหากุญแจเปิดประตู. สังข์ สังเกตสัญลักษณ์อย่างหนึ่ง ที่แผงควบคุมยาน กดปุ่มนั่นลงไป. ได้ผล พื้นตะแกรง ที่อยู่ตรงกลางของห้องควบคุม เปิดแยกออกจากกันเหมือนม่าน, มอเห็นบันได ยื่นงอกออกไป. พวกเขาสองคน พากันลงไปข้างล่าง.

 

ที่พื้นทั้งสองข้าง ตรงสุดปลายทางเดิน มองเห็นใบพัดรูปร่างประหลาด ดูเหมือนก้นหอย ถูกเก็บไว้ในท่อทรงกลม. มองตรงไปอีก เห็นทางออกแล้ว. อุปกรณ์ทุกอย่างในนี้ ไม่มีคู่มือบอก ว่าใช้อย่างไร มีแต่การคาดเดาทั้งสิ้น. สองคนช่วยกันเอามือกดปุ่ม ดึงนั่น ดันนี่ ไปตามประสา ... แต่มันได้ผล! มือของสินสมุทร ไปถูกคันโยก ที่มีสัญลักษณ์คล้ายหัวลูกศร, ประตูใต้ท้องยานค่อยๆ เปิดออก มองเห็นพื้นถ้ำชัดเจน.

 

 

อ่านต่อ ... ตอนที่ 39/105

 

สารบัญ / ตอนที่

ปฐมบท -

แสงแรกของเรื่องราว


ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ


บทที่ 1   ต้นเหตุของเรื่องราว

(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)

บทที่ 2   สังข์ เอื้อย โสนน้อย

(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)

บทที่ 3   วันสังหาร

(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)

บทที่ 4   ชีวิตใหม่กลางภูผา

(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)

บทที่ 5   ภูติร้ายในป่ามรณะ

(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)

บทที่ 6   ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ

(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)

บทที่ 7   หนอนทะเลทราย

(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)

บทที่ 8   หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล

(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)

บทที่ 9   พบเพื่อนใหม่

(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)

บทที่ 10    ผจญภัยกลางมหาสมุทร

(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)

บทที่ 11   ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง

(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)

 

ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ


บทที่ 12   นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส

(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)

บทที่ 13   เทคโนโลยีล่องหน

(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)

บทที่ 14   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)

(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)

บทที่ 15   เส้นทางที่พลัดพราก

(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)

บทที่ 16   เมืองกาญจนา

(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)

บทที่ 17   บ้านของย่าทอง

(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)

บทที่ 18   วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน

(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)

บทที่ 19   ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น

(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)

บทที่ 20   ตามหาเพื่อน

(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)

บทที่ 21   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)

(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)

 

ภาคที่ 3:   รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง


บทที่ 22   เดินทางไกล ไปตามฝัน

(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)

บทที่ 23   นครรัฐเทพนารา

(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)

บทที่ 24   ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร

(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)

บทที่ 25   ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ

(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)

บทที่ 26   สัมผัสแรก สัมผัสรัก

(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)

บทที่ 27   สังข์ทอง รจนา

(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)

บทที่ 28   วิกฤตของนครรัฐ

(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)

บทที่ 29   กู้วิกฤต

(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)

บทที่ 30   ฝันที่เป็นจริง

(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)

 

ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา (ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)

 

เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รัก

ฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทน

ภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไป

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.


 

focused thinking

หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 


igood media copyright
 SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net