ภาคที่ 2
ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
ตอนที่ 60
ความสุขในเรือนทอง
เอื้อย โสนน้อย รู้สึกตื่นเต้น เหมือนได้เริ่มชีวิตใหม่. ยุติกันเสียทีกับการผจญภัย อันยาวนาน. เธอควรจะมีผู้อุปการะ และเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ, ปรับวิถีชีวิตเข้าสู่สังคมมนุษย์ปกติ. ใครจะไปรู้ว่า โชคชะตาจะพาให้เธอมาถึงที่นี่. หลังจากแยกทางกับ สังข์ ในวันนั้น, ถ้าเธอไม่พบพลายงาม และช่วยเหลือเขาไว้ ก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่า เส้นทางชีวิตของพวกเธอ จะเป็นอย่างไร.
รุ่งอรุณของวันใหม่ มาถึง, เอื้อย ขยับตัว มองเห็นโสนน้อย นอนลืมตา, หัวยังอยู่บนหมอน. ทั้งสอง สบตากันราวกับการนัดแนะ รีบลุกจากที่นอน ทำธุระส่วนตัว แล้วพากันออกจากห้อง. เห็นยายเมี้ยน หญิงชรา วัยเกิน 60 ปี ร่างท้วม กำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารเช้า เธอทั้งสองจึงตรงเข้าไปช่วย.
ยายจ๋า หนูมาช่วยยายจ้ะ โสนน้อย เอ่ยขึ้น เมื่อมาถึง.
รีบตื่นทำไมแต่เช้า เดินทางกันมากันเหนื่อยทั้งวัน พลายงามเขายังไม่ตื่นเลย ไปนอนต่อเถอะลูก ประเดี๋ยวยายทำเอง
ตื่นแล้ว ตื่นเลย ไปนอนอีกไม่ได้แล้ว ให้พวกหนูช่วยเถอะ เอื้อย คะยั้นคะยอ.
เอ้า ถ้างั้น ก็ช่วยยายเด็ดผักนี่ก็แล้วกัน
เช้านี้ยายจะทำแกงอะไรจ๊ะ?
แกงเลียง
แกงเขียวหวาน หนูก็ทำได้ โสนน้อย บอก.
พวกหนูรู้จักทำแกงเขียวกะเขาด้วยเรอะ?
คุณยาย เอ่อ ... ย่าทอง เป็นคนสอน ที่วัดส้ม ก่อนที่หนูจะมาที่นี่น่ะจ้ะ
ยายเมี้ยน พยักหน้าเข้าใจ และรู้นิสัยของนางทอง ดีกว่าใครๆ. นางทองศรี แต่ทุกคนมักจะเรียกว่า ย่าทอง เป็นผู้มีน้ำใจ มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนบ้าน เป็นคนมีภูมิรู้งานบ้านงานเรือน และการทำอาหาร. ไม่มีใครรู้ภูมิหลังที่ลึกซึ้งของ นางทอง ได้ดีกว่ายายเมี้ยน. นางทอง ต้องอดกลั้นฝืนทน กับมรสุมชีวิตครอบครัว ตั้งแต่วัยสาว, จนถึงวันนี้ นางทอง ก็ยังครองตน เป็นหญิงที่ยึดมั่นผัวเดียวเมียเดียว และไม่เคยยอมแพ้ ให้กับชะตาชีวิตอันเลวร้าย. สร้างบ้านเรือน อาชีพ และปกครองบริวาร ให้อยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข. ด้วยเหตุนี้นี่แหละ ยายเมี้ยน กลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจมากที่สุด.
หลังจาก ยายเมี้ยนตำพริกแกงเสร็จ เอื้อย ถาม,
ยาย ไม่มีลูกหรือหลานที่ไหนหรือจ้ะ?
เคยมี แต่พวกเขาไปอยู่ที่อื่นกันหมด
ยายเป็นอะไรกับ ย่าทอง?
เป็นเพื่อนกัน ยายมาอาศัยอยู่กับยายทอง ตั้งแต่ยังสาวโน่นแน่ะ และก็ไม่คิดจะไปอยู่ที่อื่นหรอก อยู่ที่นี่มานานก็เป็นคนสนิทกันไปแล้วละ
แล้ว ปู่ หนูหมายถึง สามีของย่าทอง ไปไหนเสียล่ะจ้ะ?
ตายไปหลายปีแล้ว รายนั้นเขาเป็นทหาร ใจกว้าง มีเพื่อนฝูงเยอะ เพื่อนของเขาได้ดิบได้ดีกันก็หลายคน เป็นถึงพ่อเมืองก็มี นี่ถ้าเขายังอยู่ ก็คงได้ดิบได้ดีไม่แพ้เพื่อนๆ เขา
หนูสองคน ไม่ได้เป็นพี่น้องอะไรกัน กับพลายงามหรอกรึ?
ยายเมี้ยน เป็นฝ่ายถามบ้าง เอื้อย ส่ายหน้าปฏิเสธ ยายเมี้ยน ถามต่อ,
แล้วพ่อแม่ของหนู ยังอยู่ไหม๊?
ยังอยู่จ้ะ แต่พวกเราหลงทางกลับบ้านไม่ถูกแล้ว ตอนนั้นยังเล็กมาก ไปตามหาเพื่อนอีกคน ที่ถูกพวกโจรจับโยนลงน้ำ แล้วหลงเข้าไปในป่า พอเจอกันแล้ว ก็มีเคน คนแก่ใจดี เลี้ยงไว้จนโต แล้วพวกเราก็ออกตามหาแม่ จนมาพบพลายงามนี่แหละจ้ะ
โถ แม่คุณ คงจะคิดถึงพ่อกับแม่แย่ซินะ
เอื้อย กับ โสนน้อย รู้สึกชินชากับความรู้สึกนี้แล้ว แต่ก็อดใจหายไม่ได้ เมื่อพูดถึงพ่อกับแม่. แต่เอื้อย อยากรู้เรื่องของ ย่าทอง มากกว่า.
ยายจ๋า ย่าทองสอนเก่งเหมือนคุณครูเลย โสนน้อย พูดชม.
คุณยายน่ะ เป็นคนใฝ่รู้ตั้งแต่สมัยเป็นสาวๆ แล้วละ หลังจากแต่งงานมีเหย้าเรือน ก็ยังไม่ละเว้น ย่าของเธอนะ เป็นผู้หญิงที่ขยัน และเป็นกุลสตรี ตั้งแต่ผัวตายก็ไม่คิดมีใหม่ ที่สำคัญ เป็นคนมีน้ำใจ ใครอยากรู้อะไรก็สอนให้ ไม่ปิดบัง และไม่เคยหวงของกินของใช้ แต่อย่าขโมย อยากได้ก็ให้บอกดีๆ
นางทอง เป็นหญิงชราที่มีความสมถะ ขยัน ใจดี มีเมตตา มีกิริยามารยาทงดงาม. แม้ว่านางจะเป็นคนมีฐานะดีกว่าคนอื่นๆ แต่นางทองก็ไม่เคยรังเกียจผู้คน ที่จะเข้ามาขอแบ่งปัน แลกเปลี่ยน ผักปลา อาหาร หรือสิ่งของ, แม้กระทั่งความรู้ต่างๆ ที่นางมี. จนชาวบ้านแถบนั้น ให้ความเคารพรักและนับถือ.
ทุกคนในบ้าน เรียกนางทองว่า คุณยาย รวมทั้งชาวบ้านแถบนี้ด้วย คำว่า ย่าทอง มีพลายงาม เพียงคนเดียวเท่านั้น ที่เรียกชื่อนี้. เอื้อย กับ โสนน้อย ยังสับสนอยู่ว่า จะเรียกอะไรดี ระหว่างย่ากับยาย. นางทอง เห็นว่า เด็กทั้ง 3 คน เขามาด้วยกัน เอื้อย โสนน้อย ก็ควรจะมีฐานะเหมือนหลานสาวด้วย. นางก็เลยให้เรียกว่าย่าเหมือนๆ กัน. กลายเป็นว่า เกิดปรากฏการณ์ใหม่ ของการเรียนขานชื่อของนางทอง, คนในบ้าน พากันเปลี่ยนสรรพนาม นำหน้าของนางทองว่า ย่าทอง ตามหลานชาย.
ย่าทอง เคยแอบชื่นชมเด็กสาว เอื้อย โสนน้อย มาก่อนหน้านี้แล้ว ตอนพบครั้งแรกที่วัดส้ม. คนเราเมื่อชะตาต้องกัน ย่อมเป็นสะพานเชื่อมความรัก ความภักดีให้แก่กันและกัน. ย่าทองรู้สึกเป็นสุข ที่ได้หลานชาย หลานสาว พร้อมๆ กันถึง 3 คน.
สองสามวันแรก ย่าทองจะให้พลายงามอยู่แต่บนบ้าน คอยแนะนำและสอนงานให้. เอื้อย โสนน้อย เดินไปดูม้าที่คอก, ที่ฝากให้ บุญทิ้ง ดูแลคอยให้หญ้าให้น้ำ. และไม่ลืมไปทักทายกับเจ้าด่างอีกตัว. เวลาที่เหลือ ยังไม่มีงานอะไรให้ทำมากนัก, เธอสองคน พากันเดินไปรอบๆ บ้าน.
บริเวณบ้านเกือบทั้งหมด ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม เหมาะสมและกลมกลืน ด้วยวิถีธรรมชาติ และการพึ่งพาตนเอง. หน้าบ้าน ทั้งด้านซ้ายและขวา เป็นลานดินเรียบ ปกคลุมด้วยต้นไม้ใหญ่ อย่างต้นประดู่ กระท้อน มะม่วง มะขาม. โดยเฉพาะ ต้นมะยม และ ขนุน จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ. ยายเมี้ยน เล่าว่า ต้นไม้สองต้นนั่น เป็นไม้ศิริมงคล โบราณให้ปลูกไว้หน้าบ้าน จะได้มีคนนิยมและหนุนนำส่ง เหมือนชื่อ.
พวกเธอพากันเดินไป จนถึงบ้านของ บุญทิ้ง กับ อบเชย ซึ่งปลูกอยู่หลังบ้านของย่าทอง ห่างออกไปราว 100 เมตร. ข้างๆ เป็นยุ้งข้าว มองเห็นม้า 3 ตัว กำลังยืนกินหญ้าอยู่. หลังบ้าน เป็นบ่อเลี้ยงปลาขนาดใหญ่ 1 บ่อ และขนาดเล็กอีก 3 บ่อ. ไกลออกไป เป็นทุ่งนาข้าวเขียว แซมด้วยต้นตาล ขึ้นเป็นหย่อมๆ.
ทุกคนมีงานที่ต้องทำ เป็นกิจวัตรอยู่แล้ว และก็เป็นเช่นนี้เกือบทุกวัน. บุญทิ้ง กำลังกลับกองปุ๋ยหมัก และราดด้วยน้ำหมักชีวภาพ. อบเชย กำลังคัดแยกเมล็ดพันธุ์ผักและข้าวปลูก. พริ้ง ให้อาหารปลา และเก็บผักในสระ. เอื้อย โสนน้อย เริ่มมองเห็นงานแล้ว, พวกเธอเลือกที่จะไปช่วย อบเชย.
ไงจ้ะ หนูเอื้อย โสนน้อย
พี่อบเชย มีอะไรให้เอื้อยช่วยบ้าง?
ไม่ต้องหรอก พวกหนูมีอะไรทำอยู่ ก็ไปทำต่อเถอะ
ขอบคุณพวกพี่ๆ นะที่ช่วยดูแลม้าให้
ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ
ที่นี่ ทำไมไม่เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ โสนน้อย ถาม.
คุณยายไม่ชอบ เพราะมันสกปรกและเหม็น คนเรากินแค่เนื้อปลาก็น่าจะพอแล้ว เนื้อปลาสะอาดกว่าเนื้อหมู และเนื้อไก่ ท่านว่ามันเป็นสัตว์สกปรกและเหม็น
แล้วสัตว์เลี้ยงอย่างอื่นล่ะ นอกจากควาย
ก็มีม้าสามตัวของเธอนั่นไง แล้วก็เจ้าด่างด้วย
เลี้ยงควายใช้งานมันได้ คุณยายไม่ว่าหรอก ท่านบอกว่าควายเกิดมาเพื่อใช้หนี้ ถ้าเลี้ยงมันไว้เฉยๆ ไม่ให้มันทำงาน มันก็ไม่ได้ใช้หนี้ และถ้าฆ่าเอาเนื้อมันมากิน ก็เท่ากับว่าไปเอาหนี้ของควายมาไว้ที่เรา ชาติหน้าเราก็จะเกิดเป็นควาย เพื่อกลับไปใช้หนี้แทนมัน
ไม่รู้ว่า ย่าทอง จะให้หนูทำอะไรบ้าง ไม่เห็นบอกอะไรเลย ตอนนี้ก็ขลุกอยู่กับหลาน
อยู่ๆ ไป ประเดี๋ยวก็รู้เองแหละ คุณยายให้พวกเราอยู่กันแบบพี่แบบน้อง ท่านเห็นพวกเราทุกคนเหมือนญาติ รายได้ก็ช่วยกันทำช่วยกันเก็บ ทำได้ก็แบ่งเอาไว้กิน ที่เหลือก็ใส่รถไปขายในเมืองกาญจนาโน่น
แล้วพวกพี่ ทำอะไรกันมั่ง หนูสองคนจะได้มาช่วย พวกพี่ใจดี หนูชอบจ้ะ
งานข้างล่างนี่ส่วนใหญ่ พี่บุญทิ้งกับพี่ เป็นคนดูแลเกือบทั้งหมดจ้ะ ก็มีสวนผัก เรือนกล้าไม้ แล้วก็สวนสมุนไพร แล้วก็เป็นคนขับรถด้วย
โอ้โห สองคนเนี่ยนะ
ทำเองทั้งหมดคนเดียว ไม่ไหวหรอกจ้ะ เห็นไหม๊ อบเชย ชี้ไปที่เรือนหลังหนึ่งที่อยู่ถัดไป นั่นน่ะ เป็นบ้านของพี่น้อย กับลุงเนียน คอยช่วยงานพวกเราจ้ะ เค้าสองคนน่ารักน๊า ... ลุงเนียนน่ะ อายุจะเจ็ดสิบแล้ว แต่แข็งแรง แกได้เมียเด็กคราวลูก พี่น้อยเองก็ไม่รังเกียจถือสาที่ได้ผัวแก่ สรุปแล้ว พวกเขาน่ารัก
พริ้ง เดินเอาผักบุ้งมากองไว้ข้างๆ พี่สาว ด้วยอาการเนือยๆ แล้วก็ไป. เอื้อย ยิ้มให้ แต่ พริ้ง กลับทำเฉยเมย. อบเชย มอง พริ้ง ด้วยความเหนื่อยหน่ายระอา ที่เห็นน้องสาวทำตัวเป็นคนไม่น่ารัก ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ โดยเฉพาะ ตั้งแต่มีสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ในบ้าน.
พริ้งน่ะ ดูแลบริเวณหน้าบ้านและรอบตัวบ้านทั้งหมด คุณยายไปได้วิชาดีมา ใช้ใต้ถุนบ้านทำน้ำหมักชีวภาพ แล้วก็ขยายเชื้อเห็ดกันใหญ่เลย อบเชย มองดูข้าวปลูกในกระบุงแยก ... อ้าว เสร็จแล้วเหรอ ... หนูสองคนมาช่วย มันเลยเสร็จเร็วขึ้น
อบเชย ตะโกนเรียกน้องสาว พริ้ง เอาถังข้าวเปลือกมาอีก
ผ่านไปหลายนาที พริ้ง อุ้มถังกระบะที่ทำด้วยไม้ ข้างในเป็นเมล็ดพันธุ์ข้าวปลูก มาวางลง ตึง! ข้างๆ พี่สาว. โสนน้อย สบตา พริ้ง แล้วยิ้มให้ แต่เธอก็ทำหน้าเฉยๆ เหมือนเคย แล้วก็ไป.
พริ้ง เค้าก็มีนิสัยอย่างนี้แหละ อย่าไปถือสาเลยนะ
ไม่หรอกจ้ะ ... พริ้งมาอยู่กับพี่ตั้งแต่แรกเลยเหรอ?
เข้าๆ ออกๆ คุณยายเคยให้ออกไปอยู่กับแม่มาพักหนึ่ง แต่ช่วงนี้ทำนา คนไม่พอ พี่ก็เลยให้มาช่วย คุณยายก็ไม่ว่าอะไร
ย่าทอง ให้พริ้งออกไป เขาทำผิดอะไรเหรอ? เอื้อย ถาม.
ก็ดัดนิสัยน่ะสิ คุณยายท่านถือเคร่งสองเรื่องจ้ะ คือความซื่อสัตย์ กับความริษยา
เอื้อย กับ โสนน้อย เรียนรู้อุปนิสัยใจคอ ของทุกคนในบ้านอย่างรวดเร็ว. พวกเธอไม่เคยคิดจะถือสาใครเลย ไม่กล้าจะตำหนิว่ากล่าว แม้กระทั่ง พริ้ง. เธอรู้ตัวดีว่า มาอยู่ในบ้านนี้ในฐานะผู้อาศัย. แม้ว่า ย่าทอง จะรักและเอ็นดูเหมือนหลานสาว มีฐานะเท่ากับพลายงามก็ตาม.
หลายวันต่อมา ย่าทอง เดินไปหา บุญทิ้ง ที่บ้านตั้งแต่เช้า ใช้ให้ทำอะไรบางอย่าง. นางสังเกตเห็น พริ้ง เดินเข้าๆ ออกๆ ห้องนอนของพี่สาว ขณะที่ อบเชย ไปทำงานที่ทุ่งนา. และก็เห็น บุญทิ้ง ตามออกมาจากห้อง.
บุญทิ้ง กินข้าวแล้ว ไปช่วยทำโรงเห็ดหน่อยนะ บอกให้คนอื่นมาช่วยด้วย ย่าทอง บอก.
ทุกคนมารวมกันตามนัด, ช่วยกันลงแขกทำโรงเห็ด ตามที่ย่าทองสั่ง. ลุงเนียน อบเชย น้อย ขุดหลุม, เอื้อย โสนน้อย และ พลายงาม ช่วยขนไม้และแฝก, บุญทิ้ง ขึ้นโครงโรงเรือน, พริ้งเป็นผู้ช่วย ส่วนยายเมี้ยน ทำกับข้าวไว้รอ.
พวกเอ็ง ช่วยกันทำจะได้เสร็จไวๆ ของทั้งหมดนี่ ก็เหมือนของพวกเอ็งนั่นแหละ
ไม่นาน โรงเห็ดก็เสร็จ ในเวลาค่ำพอดี, ย่าทอง เรียกทุกคน ขึ้นไปกินข้าวพร้อมกัน บนเรือนใหญ่. ทุกครั้ง ที่มีงานลงแขก ย่าทอง ก็จะเรียกให้มากินข้าวพร้อมกัน. ที่จริง เป็นวิธีการของนาง ในการปกครองคนในบ้าน, เพื่อจะได้ถือโอกาส ไต่ถามทุกข์สุข. ส่วนที่ขาด ก็จะได้ช่วยกันเติมไม่ให้พร่อง ส่วนที่เหลือ ก็จะได้แบ่งปันกันไป หรือไม่ก็เก็บสำรองไว้ เผื่อในวันข้างหน้า หรือยามขาดแคลน.
การประชุมคนในบ้านพร้อมๆ กันแบบนี้ สร้างความอบอุ่น และเป็นกันเองได้เป็นอย่างดี. ที่สำคัญคือ ย่าทอง มีโอกาสตรวจทานนิสัยใจคอของแต่ละคนด้วย.
ของกินของใช้ทั้งหมดนี่ ฉันทำคนเดียวไม่ไหวหรอก ฉันเองก็ตัวคนเดียว จะเก็บสะสมเอาไว้ทำไมนักหนา ตายไปก็เอาติดตัวไปไม่ได้ พวกเอ็งทุกคน อยู่ที่นี่ต้องรักใคร่กลมเกลียวกัน ข้าวของที่ทำกินของฉันที่มีอยู่ พวกเอ็งต้องช่วยกันบำรุงดูแลรักษา ผักปลาอาหาร เห็ด ที่ขายได้ ฉันจะเอาไว้เป็นค่าดูแลพวกเครื่องไม้เครื่องมือนี่ ส่วนพวกเอ็ง ก็เอาไปแบ่งๆ กัน ทำมากก็ได้มาก
ย่าทอง หยุดพูดนิดหนึ่ง แล้วสบตา พริ้ง ก่อนจะพูดต่อ,
ที่สำคัญ อยู่ด้วยกันก็ต้องซื่อสัตย์ และไม่ริษยาคนอื่น
ทุกคนกินกันอิ่มแล้ว ต่างทยอยพากันกลับไป บ้านเรือนของใครของมัน. เอื้อย โสนน้อย พลายงาม ช่วย ยายเมี้ยน เก็บสำรับกับข้าว.
ย่าทอง รู้ได้ยังไงว่า ใครมีความซื่อสัตย์ หรือริษยาน่ะ พลายงาม แอบถามยายเมี้ยน.
คนที่ไม่รู้จักพอ ชอบอวดใหญ่อวดโต โอ่ว่ามีนั่นมีนี่ นั่นแหละคนขี้โลภ คนพวกนี้มักจะไม่ซื่อสัตย์ ขี้โกงได้ทุกเรื่อง เพื่อให้ตัวเองได้สมอยาก
เรื่องที่ว่า ใครริษยาใคร ย่าเค้ารู้ได้ยังไง? พลายงาม ถามต่อ.
อันนี้ ยายไม่รู้ ต้องไปถามย่าทองเอง แกอาจจะมีมนต์วิเศษอะไรสักอย่าง เหมือนรู้ว่าใคร คนไหน มีจิตริษยา
ถ้าย่ารู้ ว่าคนริษยาเป็นใคร แล้วจะทำยังไงกับคนนั้นล่ะ?
ไม่รู้สิ ... บางทีก็ใช้ให้ไปช่วยงานคนอื่น หรือไม่ก็ไปทำอย่างอื่นที่หนักกว่า เรียกว่ายิ่งไม่ชอบคนไหน ก็จะให้ไปทำงานกับคนนั้น
ย่าทอง ขัดจังหวะการสนทนา ของหลานชายกับ ยายเมี้ยน เดินมาบอก พลายงาม ให้ไปเรียก พริ้ง ขึ้นมาหา. คงมีเรื่องให้ ย่าทอง จัดการอีกแล้ว.
ไม่นาน พริ้ง ก็ขึ้นมาบนเรือนใหญ่ นั่งพับเพียบต่อหน้าย่าทอง.
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เอ็งก็ขนข้าวของขึ้นมาอยู่บนเรือนใหญ่ ย่าทอง บอกพริ้ง.
แล้วจะให้ฉันไปอยู่กับใครล่ะเจ้าคะ
พริ้ง จีบปากจีบคอถาม. เพราะรู้สึกดีใจ ที่จะได้ขึ้นมาอยู่บนบ้านหลังใหญ่ เหมือนได้เลื่อนชั้นฐานะ.
ห้องเดียวกับ หนูสองคนนี่ นางทอง ชี้ไปที่ เอื้อย กับ โสนน้อย.
คราวนี้ พริ้ง ตีหน้าเศร้าทันที, รู้สึกผิดหวังนิดๆ ที่ต้องมาอยู่ร่วมกับคนที่ตัวเองไม่ชอบ. จึงแสดงสีหน้า ให้ย่าทอง และคนอื่นๆ จับได้ว่า ในใจคิดอะไร. ย่าทอง เลยถือโอกาสสั่งสอน พริ้ง.
พริ้งเอ๊ย เอ็งก็เริ่มโตเป็นสาวแล้ว ควรจะแยกเรือนกับนังอบเชย พี่สาวของเอ็งได้แล้ว ปล่อยให้ผัวเมียเขาอยู่กันตามลำพัง ... อ้อ! ขึ้นมาอยู่บนเรือนใหญ่แล้ว มีหน้าที่คอยช่วยยายเมี้ยนทำอาหาร และเก็บกวาดบนบ้านนี่ด้วย แต่หน้าที่หลัก ที่ต้องไปช่วยพี่สาวกับพี่เขยของเอ็ง ก็ยังต้องทำเหมือนเดิมนะ
สั่งความเสร็จ ทุกคนเข้าใจดี แต่ พริ้ง กลับรู้สึกสับสนนิดๆ. ตอนนี้ดูไม่ออกว่า จะดีใจหรือเสียใจดี, คำสั่งก็คือคำสั่ง, พริ้ง เดินลงบันไดบ้านไป, ผ่านข้อความบนแผ่นกระดาน ที่หัวบันไดบ้าน เขียนด้วยลายมือง่ายๆ คนที่มีสันดานริษยา คือ คนที่เห็นคนอื่นดีกว่า แล้วไม่สบายใจ
สารบัญ / ตอนที่
ปฐมบท -
ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ
บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่องราว
(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)
บทที่ 3 วันสังหาร
(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 12 นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส
(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 22 เดินทางไกล ไปตามฝัน
(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)
บทที่ 29 กู้วิกฤต
(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)
ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา
(ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รักฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทนภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไปฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.
SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net