ภาคที่ 2
ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
ตอนที่ 53
พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่
หลังจากแยกทางกับสังข์, เอื้อย โสนน้อย เดินท่องล่องไปตามกระแสน้ำในลำธาร ขณะชายชุดทหาร นักล่าของนครพันธุรัฐ ยังตามไล่หลังมาติดๆ. โชคดีที่ตามมาแค่ 2 คน. แม้ว่านักล่า จะได้เปรียบ เพราะมีปืน แต่ในป่าทึบและมืด บรรยากาศอึมครึมแบบนี้ เด็กสาว 2 คน ผู้ถูกล่า กลับรู้ยุทธวิธีในการต่อสู้ได้ดีกว่า. นักล่า ไล่ล่าตามคำสั่งของเจ้านาย แต่เด็กสาวหนี เพราะต้องการเอาตัวรอด. ในสนามการต่อสู้ ประเมินได้ไม่ยากว่า จิตใจของผู้ถูกล่า จึงแกร่งกว่า.
เมื่อการรุกไล่ของชายชุดทหาร มาถึงทำเลที่ต้องเผด็จศึก เอาแพ้ชนะกัน, เอื้อย โสนน้อย ได้ยุทธภูมิที่เหนือกว่า พากันซ่อนตัว ดักซุ่มอยู่หลังท่อนไม้ใหญ่ ที่พาดผ่านกลางลำธาร, แต่อยู่คนละฝั่ง. เอื้อย เตรียมหน้าไม้กล ไว้ในมือ.
หน้าไม้กล ที่เธอได้มา ทันสมัยกว่าอันที่เคยใช้. ทำจากวัสดุโลหะเหนียวกว่าไม้ และมีน้ำหนักเบา พร้อมลูกดอกเหล็ก ที่บรรจุอยู่ในกระบอกกลมอีก 2 อัน สามารถยิงเร็วได้คราวละ 3 ดอก ติดต่อกัน. นับว่าเด็กสาวสองคน มีเขี้ยวเล็บไม่น้อยทีเดียว. ข้อเสียเปรียบของฝ่ายนักล่า อีกข้อหนึ่ง คือ พวกเขายังไม่รู้อานุภาพของอาวุธของศัตรู และพิษสงในฝีมือการต่อสู้ ของสองสาวน้อยนี่เลย.
เมื่อชายชุดทหาร รุกเข้ามาใกล้ในระยะการมองเห็นของสองสาว แต่กลับมองไม่เห็นศัตรู เขาก็กลายเป็นผู้ถูกล่าไปทันที. ชายชุดทหารทั้งสองคน ถูกลูกดอกของเอื้อย เสียบเข้าที่ลำคอ ในเวลาไม่ห่างกัน. โสนน้อย ฉวยโอกาสที่ศัตรูเสียเปรียบ วิ่งเข้าใส่ ใช้มีดเสียบซ้ำเข้าที่ลำตัว ของคนที่อยู่ด้านขวา. เอื้อย ไม่รอโอกาส ปิดบัญชีนักล่า ด้วยการส่งลูกดอกไปที่ร่างของ ชายชุดทหารคนที่อยู่ด้านซ้าย. แต่คนที่ถูกมีดเสียบลำตัว ยังมีสติอยู่ กดไกปืนยิงไปแบบมั่วๆ ก่อนสิ้นฤทธิ์ ไปพร้อมกับ ลมหายใจเฮือกสุดท้าย ของคนที่อยู่ด้านซ้าย ซึ่งมีมีดของ โสนน้อย เสียบคาหลัง. นักล่าทาสเชลยทั้งสองคน ของพันธุรัฐ เอาชีวิตมาทิ้งแบบง่ายๆ ที่กลางลำธาร หมดโอกาสจะกลับออกไป บอกพรรคพวกที่ยังรออยู่ในรถ.
หลังกำจัดผู้ไล่ล่าได้สำเร็จ ก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว. เอื้อย โสนน้อย พากันขึ้นมาบนฝั่ง, สำรวจ ร่างกายและความเสียหาย, พวกเธอไม่เป็นอะไรเลย.
นับจากนี้ การเดินทางของพวกเธอ มีความปลอดภัยมากขึ้น. เพียงไม่กี่ชั่วโมง โสนน้อย เอื้อย ก็เดินทะลุออกจากป่าทึบ, พระอาทิตย์ส่องแสงลงมาที่ทางเดิน. คงจะเกือบเที่ยงวันแล้ว มองเห็นทางคนเดิน เป็นสัญญาณบอกว่า ใกล้ถึงหมู่บ้านคนในอีกไม่ช้า.
เอื้อย กับ โสนน้อย เดินไปเพลินๆ สายตาสอดส่ายหาของกินในป่า. ที่ข้างทางลึกเข้าไป โสนน้อย สังเกต มีคนกำลังผลุบโผล่ทำอะไรสักอย่าง จึงชวนเพื่อน เข้าไปดูให้ใกล้กว่านี้. เอื้อย เกือบพลั้งปากถาม แต่ โสนน้อย ปิดปากห้ามไว้.
อะไร? เอื้อย กระซิบถาม.
อาจเป็นพวกโจรก็ได้ เราดูมันไปก่อน
สักครู่ ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชาย ร้องเสียงดังมาจากที่ตรงนั้น.
อย่า! ๆ โอ๊ย! จะฆ่ากันรึไง?
ชายวัยกลางคน หัวล้านถึงกลางกะหม่อม กำลังเงื้อด้ามเสียม ปากก็พร่ำก่นด่าไม่หยุด.
มึงมันเสนียดจัญไรกูนัก ไอ้เด็กเวร ตั้งแต่มีมึงเนี่ยะ กูไม่มีวันเจริญ ขัดขวางความสุขได้ทุกวี่ทุกวัน ... วันนี้มึงอย่าอยู่เลย
เด็กผู้ชาย ถูกเชือกมัดมือและเท้า พยายามดิ้น ให้รอดพ้น จากการตีด้วยเสียมเหล็ก. เขาถูกกระหน่ำตีไป 2-3 ครั้ง ที่ลำตัว. เสียงเด็ก ร้องขอชีวิต.
แม่ ช่วยด้วย อย่า อย่าฆ่าฉันเลยนะ โอ๊ย! อ็อก! ๆ
ไม่ต้องร้อง วันนี้ ไม่รอดแน่ ในป่าแบบนี้ ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก ... นี่แน่ะ
ปึ๊ก! ... ปึ๊ก!
เขากำลังจะฆ่าเด็ก
โสนน้อย กระซิบ, เอื้อย พยักหน้า เห็นแล้ว. เสียงร้องของเด็กหยุดลง, เป็นภาพที่น่าอดสูมาก. เด็กคงสลบไปแล้ว เขาเตรียมจะตีซ้ำ, คงหวังจะให้ตายจริงๆ. เอื้อย ต้องรีบหาทางช่วยเด็กให้เร็วที่สุด. ไม่มีอะไรดีไปกว่า อาวุธที่อยู่ในมือ. เธอเล็งลูกดอก ไปที่ชายหัวล้าน แต่ โสนน้อยห้ามไว้.
ไม่ต้องหรอก ... แค่อันนี้ ก็น่าจะพอ
โสนน้อย หยิบเอาหนังสะติ๊กที่พกมา ออกจากกระเป๋า ใส่กระสุนหิน ที่มีอยู่เกลื่อนแถวๆ นั้น.
ชายหัวล้าน ยกด้ามเสียมขึ้นสุดแขน เล็งเสียมเหล็ก ไปที่หัวของเด็ก. แต่เขาก็ทำได้แค่นั้น, ลูกหินจากหนังสะติ๊ก ... โป๊ก! พุ่งปะทะเข้าที่กลางหัวล้านพอดี. เขาตกใจร้อง อุ๊ย! เอามือคลำที่หัว มองซ้ายขวา หาแหล่งที่มาของก้อนหิน. เขาต้องรีบทำงานอันชั่วช้านี้ให้เสร็จ ก่อนที่จะมีคนมาเห็น. เขารีบยกด้ามเสียมขึ้น หวังจะฟาดมันลงมาอีกครั้ง, แต่แล้ว เขาก็ชงัก.
โป๊ก!
โอ้ย! อุย! เขาถูกลูกหินเข้าอีกก้อนที่บริเวณหัว ใครกันวะ ยิงหัวกู
ชายหัวล้าน ยังไม่ละความพยามยาม จะฆ่าเด็กให้ได้. แค่ลูกกระสุน ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้าน หรือขับไล่จิตใจอันชั่วร้ายออกไปได้. เอื้อย เห็นว่าถ้าช้าไปกว่านี้ เด็กอาจตายจริงๆ. เสียงของเขาเงียบหายไป คงสลบไปแล้ว. เอื้อย จึงปล่อยลูกดอกออกไป.
แต่แค่ขู่.
ฉึก!
ใครยิงกูอีกวะเนี่ย
เป็นการขู่ที่ได้ผล. ลูกดอกปักฉึกที่ต้นขาของเขา. เขาคงรู้แล้วว่า งานนี้ไม่ง่ายเหมือนที่คิด, ขืนอยู่ที่นี่ต่อไป อาจจะถูกจับ ในข้อหาฆ่าคนตาย. เขารีบวางด้ามเสียมลง กึ่งเดินกึ่งวิ่งกะเผกๆ หายเข้าป่าไป. ลูกดอกที่ปักขา ถ้าไม่ผ่าออก ก็ต้องดึงให้ทะลุเนื้อออกไป. ป่านนี้เขาคงบาดเจ็บ ไม่กล้ามาทำร้ายเด็กได้อีกต่อไป.
เอื้อย โสนน้อย รีบลุกออกจากที่ซ่อน เข้าไปประคองเด็กให้หงายขึ้น
เขาเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาดี อายุน่าจะไล่เลี่ยกับพวกเธอทั้งสองคน, สวมเสื้อและกางเกงไทยพื้นบ้าน. เขายังนอนสลบอยู่. เอื้อย รีบแก้เชือกที่มัดข้อมือและข้อเท้า ออกจนหมด แล้วให้ดมยา. โสนน้อย เอาน้ำแตะที่ริมฝีปาก และนวดลำตัว แขนขา เบาๆ. ไม่นาน เด็กก็ได้สติกลับคืนมา. เขาเอามือคลำที่ลำตัว บริเวณที่ถูกตี และใบหน้า มีรอยฟกช้ำหลายที่.
เจ็บมากไหม๊? โสนน้อย ถาม.
อูย! เหมือนถูกช้างกระทืบ พวกเธอเป็นใคร?
เราชื่อ โสนน้อย
เรียกเราว่า เอื้อย
เราชื่อ พลายงาม ... ขอบใจมากนะ ที่ช่วยเราไว้
ไม่เป็นไรหรอก เอื้อย ตอบ คนที่ทำร้ายเธอ หนีไปแล้ว
เธอไล่เขาไปเหรอ?
พลายงาม สงสัยว่า เด็กผู้หญิงแปลกหน้าสองคน จะไล่ผู้ใหญ่ที่แข็งแรงกว่าไปได้อย่างไร. พวกเธอเป็นใครกันแน่ แต่ที่แน่นอน คือ พวกเธอไม่ใช่คนแถวนี้. เมื่อเขาเห็น อาวุธที่ เอื้อย โสนน้อย นำติดตัวมาด้วย จึงเอ่ยถาม เอื้อย,
เธอยิงเขา?
ไม่ตายหรอก แค่ขู่น่ะ เอื้อย ตอบ บ้านอยู่ไหน? เราจะพาไปส่ง
เอื้อย กับ โสนน้อย พยุงแขนของ พลายงาม ให้ลุกขึ้นยืน.
เดินไหวไหม๊?
เขายืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า. เอื้อย โสนน้อย ช่วยชีวิต พลายงาม ได้ทันเวลา, แต่เขาก็ฟกช้ำไปหลายจุด. ได้ช่วยเหลือคนที่กำลังจะตาย ทำให้เธอลืมปัญหาของตัวเองไปชั่วขณะ. พลายงาม พาสองสาวเดินไปตามเส้นทาง เพื่อกลับบ้าน.
บ้านเธอ ไปอีกไกลไหม๊? โสนน้อย ถาม
ไม่ไกลหรอก เดินพ้นป่าก็ถึงแล้ว
เธออยู่กับใคร หมายถึงที่บ้านของเธอ อยู่กันกี่คน?
เรากับแม่
พ่อเธอล่ะ?
ติดคุก
แย่จัง เขาทำอะไรผิดเหรอ? เอื้อย ถาม.
ไม่ พ่อเป็นข้าราชการ แต่ถูกใส่ร้ายจนต้องคิดคุก แม่ก็เลยแต่งงานใหม่
ใครใส่ร้ายพ่อเธอ? โสนน้อย เป็นฝ่ายถามบ้าง.
ก็เพื่อนเขานั่นแหละ พลายงาม เล่าต่อ เขาสองคนทะเลาะกันเรื่องแม่ของเรา
อ้าว แม่ของเธอแต่งงานใหม่เหรอ? เอื้อย ซักต่อ.
ใช่ ก็เพื่อนของพ่อนั่นแหละ ไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่ไปทำอะไรกันไว้ ต้องทะเลาะถึงกับจะฆ่าจะแกงกัน
ชั่งเป็นชีวิตที่น่าสงสาร ไม่ต่างกับชีวิตของพวกเธอเลย. แต่ต่างกันตรงที่ พลายงาม มีทั้งพ่อและแม่และอยู่ด้วยกัน. แต่สำหรับ เอื้อย แม่แท้ๆ ทิ้งไป ปล่อยให้อยู่กับแม่เลี้ยง และพี่เลี้ยงใจร้าย, ส่วน โสนน้อย แม่ตายตั้งแต่เธอเกิด มีพ่อก็เหมือนไม่มี. แม้ว่าชีวิตของเธอสองคนจะไม่สมบูรณ์ แต่พวกเธอก็ยังต้องการแม่อยู่ดี. ที่เธอต้องต่อสู้ อดทน อยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อตามหาแม่ ที่กำลังรอเธออยู่.
เดินคุยกันมาตั้งนาน พลายงาม จึงเป็นฝ่ายถามบ้าง.
พวกเธอมาจากไหนกัน? และจะไปไหน?
เอื้อย คิดว่า ถ้าเล่าตอนนี้ ก็คงจะเล่าไม่จบง่ายๆ. นี่แค่การเริ่มต้นของมิตรภาพที่ดี, คงต้องใช้เวลาเรียนรู้กันและกันอีกนาน.
มาไกล คิดว่าจะเข้าไปหาอะไรกินในหมู่บ้าน แล้วก็หาที่พักด้วย
เธอมีญาติหรือเปล่า?
เด็กสาวทั้งสองส่ายหน้า.
พวกเธอไปพักที่บ้านเราก่อนก็ได้ จนกว่าจะหาญาติเจอ
เราไม่มีญาติที่นี่ เราไม่รู้จักใครเลย
พลายงาม รู้สึกสงสารเพื่อนร่วมทางขึ้นมาทันที. ความรู้สึกเอื้ออาทร อยากให้คนอื่นพ้นทุกข์ มักจะเป็นยารักษาทางใจได้เป็นอย่างดี. พลายงาม ลืมความเจ็บปวดของตัวเอง ไปชั่วคราว, เพื่อนสาวสองคนนี่ คงลำบากมามาก เพราะไม่มีพ่อแม่ ไม่มีบ้านจะอยู่.
พลายงาม โสนน้อย เอื้อย เดินพ้นแนวป่า ก็เข้าเขตหมู่บ้าน.
ที่นี่ที่ไหน เราหมายถึง ชื่อหมู่บ้านน่ะ โสนน้อย ถาม.
หมู่บ้านสุวรรณวารี
สารบัญ / ตอนที่
ปฐมบท -
ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ
บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่องราว
(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)
บทที่ 3 วันสังหาร
(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 12 นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส
(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 22 เดินทางไกล ไปตามฝัน
(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)
บทที่ 29 กู้วิกฤต
(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)
ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา
(ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รักฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทนภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไปฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.
SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net