ภาคที่ 2
ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
ตอนที่ 69
ทางรัก ทางธรรม
เกือบ 4 เดือนแล้ว พระพลายงาม ยังคงหมั่นฝึกท่องตำรา ทั้งฝ่ายธรรมและฝ่ายโลก. พระอาจารย์ บุญมี มีกำหนด จะให้พระพลายงาม เข้าสอบวัดผลครั้งใหญ่ในวิชาการปกครอง. แต่ปัญหาใหญ่ของพระ ไม่ใช่เรื่องสอบ กลับเป็นเรื่องของหัวใจ ยิ่งนับวันจะรุมเร้ามากขึ้น.
โสนน้อย เธอคงจะเสียใจกับสิ่งที่เราทำ และย่าทำกับเธอ ... แค่คำขอโทษ อาจจะไม่เพียงพอ แต่เรารู้สึกเสียใจมาก เพราะเราก็รักเธอเหมือนกัน แม้ว่าสร้อยมณีจะมาทีหลัง และไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า ในหัวใจของเราสองคนมีกันและกันอยู่แล้ว แต่สร้อยมณี ก็แทรกเข้ามาในหัวใจเราจนได้ เราขอโทษ ... ย่าครับ หลานจะทำยังไงดี
เป็นยังไงบ้าง ท่านยังทนทุกข์ได้ดีอยู่หรือ?
เสียงของท่านสมภาร เรียกสติที่กระเจิงของพระพลายงาม ให้กลับเข้าที่.
ก็ไม่เชิงหรอกครับ ท่านสมภาร
นี่ก็จะครบเดือนที่สี่ ในวันพรุ่งนี้แล้ว ที่ท่านมาอยู่ที่นี่ ผมเห็นว่าท่านเป็นพระใหม่ที่อดทนมากๆ ที่ผ่านมา มีพระไม่กี่รูปที่อยู่ได้นานขนาดนี้ ไม่ลาสิกขา ก็จรไปที่อื่น หรือไม่ก็-
ท่านสมภารครับ พระพลายงาม ลุกจากอาสนะ ก้มลงกราบที่เท้าของท่านสมภาร.
ดูเหมือนว่า ท่านเป็นคนเข้าใจสถานการณ์ของพระผู้บวชใหม่ ได้ดีกว่าใครๆ. ท่านจึงทำได้แค่ ถอนหายใจ บุญกุศลของแต่ละคน แต่ละภพชาติ ที่สะสมกันมา ไม่เท่ากัน. บางคนไม่ประมาท สะสมบุญต่อเป็นทุน ก็อยู่ในร่มของพระศาสนาได้นาน. บางคนหมดแล้วก็หมดเลย.
เช้าวันรุ่งขึ้น ฑิตสึกใหม่ เดินขึ้นบันไดบ้าน ขณะที่ ย่าทอง กับ ยายเมี้ยน ออกมาจากครัว เห็นเข้าพอดี. ย่าทอง รู้สึกใจหายเล็กน้อย ที่หลานชายสึกก่อนเวลา แต่ในที่สุด นางก็ทำใจได้ เพราะอีกไม่นานหลานชายก็ต้องสึกจากพระอยู่ดี.
พลายงาม เดินเข้าไปหมอบกราบที่เท้าย่า นานเป็นนาที เท่ากับยืดเวลา ให้ย่าทอง สูดกลิ่นแห่งบุญกุศล และความยินดี ที่หลานชายกลับมา. มาเป็นหลานชายที่เป็นหนุ่มเต็มตัว เป็นชายที่มีความครบพร้อม ทั้งทางโลกและทางธรรม ทั้งเรือนร่างและทรัพย์สมบัติ.
ข่าวพระสึก ชั่งรวดเร็วเสียเหลือเกิน, ตอนสายของวันรุ่งขึ้น สร้อยมณี พร้อมหญิงพี่เลี้ยง ก็มาถึงบ้านย่าทอง. สร้างบรรยากาศเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ยินดี ให้แก่ทุกคนในบ้าน, หลังจากเงียบสงบไปนานถึงสี่เดือน. เสียงหัวเราะทักทาย บ่งบอกบรรยากาศอันน่าภิรมณ์ ดังไกลไปถึงอีกมุมหนึ่งของบ้านที่ใหญ่โต กลับเป็นหมอกควันของอารมณ์ที่ขุ่นมัว พวยพุ่งมาปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ.
โสนน้อย นั่งเหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง, เธอพยายามคิดว่า ภาพที่เห็นและเสียงที่ได้ยินเมื่อสักครู่ เป็นเพียงภาพมายา, มันมาแล้วก็ไป. แต่ในความรู้สึกเบื้องลึก กลับสร้างความปั่นป่วน รบกวนใจอยู่ไม่น้อย. แต่ครั้งนี้ หนักกว่าทุกคราว.
ทำไมโลกนี้ ช่างไม่มีความยุติธรรมเสียบ้างเลย. เธอขาดพ่อ ไร้แม่ ยังไม่พออีกหรือ. ธรรมชาติยังซ้ำเติมเธอ พรากความรัก กระชากคนที่เทใจให้ไปจากเธอ เท่านั้นยังไม่หนำใจ ยังตัดโอกาส ตัดไม้ตัดมือ ปิดกั้นโอกาสเธอ ที่จะใช้สิทธิของหัวใจ ไปทวงเอาความรักนั้น กลับคืนมา.
พ่อจ๋าแม่จ๋า ลูกอยากกลับบ้าน มารับหนูด้วย
หยดน้ำตาไหลริน ไปตามร่องสองแก้ม หยดแหมะลงที่ท่อนแขนของ เอื้อย ที่กำลังโอบกอดข้างหลังเพื่อน. เอื้อย รู้สึกสงสาร โสนน้อย อย่างจับใจ จนพูดอะไรไม่ออก. ทั้งที่ ตัวเธอเองก็บอบช้ำไม่แพ้กัน.
เราก็คิดถึงสังข์เหมือนกัน และฝันเห็นเขาด้วย ตอนนี้เขาลำบากมากเลยนะ เอื้อย เล่าด้วยเสียงอันแสนเศร้า.
โสนน้อย จำได้ไหม๊ ตอนที่เราแยกทางกันน่ะ สังข์บอกกับเราว่ายังไง ... โชคชะตาจะไม่โหดร้ายกับเรา สักวันเราจะต้องได้เจอกันอีก
เราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วละเอื้อย จริงๆ นะ โสนน้อย ร้องไห้ โอบกอดเพื่อนอีกครั้ง.
อีกด้านหนึ่งของเรือนใหญ่ อบเชย เห็นน้องสาวนั่งเหม่อลอย. การงานไม่ทำ พริ้ง มีอาการเช่นนี้มาหลายวันแล้ว. อบเชย รู้สึกสงสารน้องสาว ที่คิดใหญ่ใฝ่สูงจนเกินตัว. การคิดใหญ่ใฝ่สูง มันดีสำหรับเรื่องอื่นๆ แต่เรื่องคู่ครองน่ะ มันขึ้นอยู่กับวาสนา จึงเตือนสติไปว่า.
พริ้ง เอ็งก็น่าจะตัดใจเสียแต่ตอนนี้ อย่าคิดทำอะไรเกินเอื้อมไปเลย ชีวิตคนเรา ไม่ใช่มีแค่เรื่องผู้ชายอย่างเดียวซะที่ไหน ยังมีเรื่องอื่นๆ อีกตั้งเยอะแยะ ที่เราจะต้องเจอกับมัน เราต้องแบ่งใจไว้เผื่ออย่างอื่นมั่ง พี่เตือนด้วยความหวังดีนะ
ค่ำวันนี้ บนเรือนใหญ่ โต๊ะอาหารถูกจัดขึ้นดูหรูหราเป็นพิเศษ อาหารแบบสมัยใหม่ เหมือนคนในเมือง. นี่เป็นความคิดของ สร้อยมณี. ย่าทอง ก็พลอยรู้สึกตื่นเต้นไปตามหลาน, เห็นว่า นี่เป็นช่วงเวลาที่พวกหนุ่มสาว จะได้แสดงออกความเป็นส่วนตัว. เมื่อถึงเวลา ทุกคนในบ้านอยู่พร้อมหน้ากัน ที่โต๊ัะอาหารแล้ว. แต่ ย่าทอง กลับรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย ที่เห็นสีหน้าแววตา ของสมาชิกสองสามคนในบ้าน ดูเศร้าหมองกว่าทุกคน.
ถ้าปล่อยให้ธรรมชาติจัดสรรตัวของมันเอง เด็กๆ พวกนี้ก็คงจะบอบช้ำแน่ๆ คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ ย่าทอง คิดจะทำบางอย่าง.
หลังงานเลี้ยงย่อยๆ บนเืรือนใหญ่ เลิกแล้ว ย่าทอง เข้าไปเยี่ยม โสนน้อย และ เอื้อย ถึงในห้อง ส่วน พริ้ง ไปบ้านพี่สาว.
เป็นยังไงกันบ้างสาวๆ พริ้ง หายไปไหนล่ะ?
ไปบ้านอบเชย จ้ะ เอื้อย บอก.
วันนี้ เธอสองคนดูไม่สบาย เป็นอะไรไปรึเปล่า?
เปล่าจ้ะ เอื้อย ตอบ.
เปล่าอะไรกัน ย่ารู้นะว่า พวกเธอรู้สึกอึดอัดใจ ในช่วงสามสี่เดือนมานี่ มีอะไรหนักใจบอกย่าก็ได้ อย่าเก็บเอาไว้ในใจ นานไปมันจะก่อเชื้อร้าย แก้ไขลำบาก
ย่าจ้ะ เอ่อ ... เราสองคน จะขออนุญาต
มีอะไรรึ?
ขอออกไปจากที่นี่จ้ะ
ย่าทอง นิ่งสักครู่ แล้วพูดขึ้น พวกเธอจะไปไหนกัน อยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี อยู่ๆ ก็จะไป มีเรื่องอะไรหนักอกหนักใจมากยังงั้นรึ?
พวกเราเกรงว่า จะทำให้ย่าเดือดร้อน เราก็แค่คนมาอาศัย ก็เลยถือโอกาสบอกลาย่าเสียแต่ตอนนี้ เอื้อย บอกจุดประสงค์แบบรวบรัด.
อะไรกัน เหตุผลแค่นี้นะเหรอ เธออยู่บ้านหลังนี้มานมนาน เสมือนเป็นหลานแท้ๆ ของย่า ใครๆ ก็รู้ อยู่ๆ พวกเธอก็หายไป แล้วถ้ามีคนมาถาม แล้วย่าจะบอกพวกเขายังไง พวกเขาคงคิดว่า ย่าเลี้ยงหลานสาวไม่ได้ บ้านนี้ไม่อบอุ่น ... อย่าให้เขานินทาย่าได้ว่า เป็นผู้ใหญ่รักคนในบ้านไม่เท่าเทียมกัน
ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกจ้ะย่า
แล้วยังไง?
เอื้อย โอบกอด โสนน้อย เพื่อไม่ให้ ย่าทอง เห็นหยดน้ำตาของเพื่อน ซึ่งกำลังไหลพรั่งพรูออกมา. ย่าทอง ยังคงพูดให้เหตุผล เหนี่ยวรั้งให้พวกเธอ อยู่ที่นี่ต่อไป.
ชีวิตของคนเรา ไม่ราบรื่นเสียทุกอย่างหรอก ได้อย่างก็เสียอีกอย่าง ย่ารู้นะว่า โสนน้อยคิดยังไงกับพลายงาม ย่ารู้ แต่นั่นมันเป็นพรหมลิขิต เธอสองคน จะเป็นลูกของใครมาจากไหน ไม่สำคัญหรอก แต่เธอก็อยู่ในฐานะหลานของย่า อย่าไปเลยนะ อยู่ที่นี่แหละ ถ้าไปตอนนี้ เธอจะทำใจได้หรือว่า เป็นคนอกตัญญูย่าน่ะ
แต่ ... ย่าจ้ะ
ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว พวกเธอก็ผ่านเรื่องร้ายๆ ในชีวิตมาก็มาก เรื่องแค่นี้จะอดทนหน่อยไม่ได้เชียวหรือ พูดเสร็จ ย่าก็ออกจากห้องไป.
อุปสรรคทางกาย ยังพอทนได้ แต่ความปวดร้าวทางใจ ยากนักที่ใครจะอดทนได้. สองวันแล้ว ที่ โสนน้อย กินข้าวไม่ค่อยได้. ร่างกายผ่ายผอมและมีไข้. เอื้อย ไม่ยอมทิ้งเพื่อนไปไหน, จึงขลุกอยู่แต่ในห้อง จนกระทั่งค่ำ. โสนน้อย รู้สึกตัว ได้ยินเสียงถอนหายใจของเพื่อนรัก ลืมตาและพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง. เห็นเอื้อย นั่งเหม่อลอย ไปที่หน้าต่าง.
เอื้อย ขอบใจนะ ที่อยู่เป็นเพื่อนกัน โสนน้อย ปลอบใจเพื่อน ทั้งๆ ที่ตัวเองยังเป็นไข้ นี่ถ้า สังข์ ยังอยู่กับเรา พวกเราคงไม่ตกอยู่ในสภาพอย่างนี้หรอกนะ
เมื่อเอ่ยถึง สังข์, เหมือนมีกระแสไฟไฟ้า วิ่งแล่นเข้าสู่หัวใจของ เอื้อย. แม้จะไม่รู้สึกเจ็บปวดทางเนื้อหนัง แต่ก็ปวดร้าวลึกไปทั่วร่าง. เอื้อย อยากร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา. เธอช่างเป็นเด็กที่อดทนเสียเหลือเกิน เกินกว่าที่ผู้หญิงทุกคนจะเป็นได้.
เอื้อย และ โสนน้อย ต่างสบตากันและกัน รู้ซึ้งในหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ไม่ต้องอธิบายออกมาเป็นคำพูด เพราะมันได้ถูกบรรยายออกมาเป็นภาษาใจ ที่สื่อถึงกันระหว่างเธอสองคน และนี่คือการตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยว และมุ่งมั่น.
เพื่อแม่ เพื่อรัก จะขอฟันฝ่าอุปสรรคนี้ไปให้ได้
รุ่งขึ้น ย่าทอง รู้สึกผิดสังเกต ที่ไม่เห็นเอื้อยกับโสนน้อย ออกมากินข้าวเหมือนเช่นทุกวัน. จึงเดินเข้ามาถามทุกข์สุขของพวกเธออีกครั้ง.
เมื่อเท้าย่างข้ามพ้นธรณีประตู บรรยากาศในห้องนี้ ชั่งดูหดหู่เสียเหลือเกิน. ย่าทอง เดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ หลานสาวทั้งสองคน และพิจารณาสภาพของพวกเธอ, รู้สึกสงสารพวกเธอ ขึ้นมาจับใจ
นี่เรา ทำถูกหรือเปล่านี่ ? ทำไมพวกเธอ มีสภาพที่อิดโรยอย่างนี้
ออกไปกินอะไรกันก่อนซิ ไม่สบายใช่ไหม๊?
ย่าทอง ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน, ยื่นหลังมือ แตะที่ใบหน้าของโสนน้อย. นางถึงกับร้องอุทาน.
อู๊! เธอเป็นไข้นี่ กินยารึยัง?
เอื้อย พยักหน้าแทนคำตอบ. ย่าทอง เขยิบเข้าไปใกล้. นางเห็นสภาพบอบช้ำของหลานสาวแล้ว ก็ให้นึกตำหนิตัวเอง ที่ทำอะไรลงไป มัวแต่นึกถึงหลานชาย โดยไม่ได้คิดถึงผลกระทบ ที่จะส่งถึงหลานสาว. นางไม่ได้ต้องการจะให้เป็นแบบนี้. แต่เวลานี้ คงทำได้แค่พูดปลอบโยน.
คนทุกคน มีที่มาที่ไปต่างกัน บางครั้งมันก็เลือกไม่ได้ และการยอมรับมัน ก็จะช่วยผ่อนคลายความทุกข์ได้บ้าง ไม่มากก็น้อย ซึ่งก็ดีกว่าปล่อยให้จิตใจจมปลักอยู่กับอดีต ... ดูอย่างย่าซิ ย่าเคยสูญเสียทุกอย่าง มากมายกว่าหลานเสียอีก สามีก็ตาย ลูกชายก็ติดคุก ลูกสะใภ้ ก็ไปมีผัวใหม่ ย่าไม่เหลือใครเลย โชคดีที่ได้หลานชาย มาทดแทน ส่วนพวกเธอ ยังมีพ่อแม่
ใช่ เราสองคน ยังมีพ่อแม่ ที่ต้องตามหา
เอื้อย พูดด้วยเสียงกระเส่า และร้องไห้ออกมาเบาๆ.
ย่าได้ในสิ่งที่หายไป แล้วพวกหนูล่ะ ยังไม่ได้อะไรเลย จะให้พวกหนูอยู่ที่นี่ต่อไป ไม่เท่ากับขังพวกหนูไว้ที่นี่หรอกหรือ?
เมื่อได้ยินคำว่า ขัง, ย่าทอง รู้สึกขัดใจขึ้นมาทันที. หลายปีที่ผ่านมา พวกเด็กๆ ได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดี เหมือนหลานแท้ๆ. นางไม่เคยคิด ที่จะกักขังพวกเธอไว้ดูเล่น เหมือนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว เหมือนพวกผู้ดีบางกลุ่มเขาทำกัน, ที่ต้องการให้คนใกล้ชิด มาเอาอกเอาใจ สร้างภาพชื่อเสียงว่า เป็นคนมีเมตตาบารมี. แต่สำหรับนางแล้ว ไม่ใช่เลย.
นั่นเป็นอารมณ์ และความรู้สึกเรื่องศักดิ์ศรี มากกว่าอื่นใด. แต่ภาพที่นางเห็นต่อหน้า ณ ที่ตรงนี้ ทำให้ย่าทอง ต้องคิดใหม่ทันที. กลับมาคิดถึงหัวอกของเด็กสาวพวกนี้, จริงสิ พวกเธอพลัดหลงจากพ่อแม่. แทนที่พวกเธอ จะหลงติดอยู่กับความสบาย ที่นางชุบเลี้ยงไว้ แต่พวกเธอยังต้องการพ่อแม่อยู่ดี โถ! พวกเธอช่างเป็นเด็กกตัญญูเสียจริงๆ.
นี่เรา ทำอะไรลงไปนี่
ย่าทอง รู้สึกเห็นใจ และสงสาร เอื้อย โสนน้อย อย่างจับใจ.
เอาละ เอาละ ย่าทอง ถอนใจ แล้วพูด ย่ายอมแพ้ ในความตั้งใจของพวกเธอ เอ่อ ... ขอโทษ ย่ายอมรับ ในความกตัญญูของเธอทั้งสอง ย่าเห็นแก่ตัวเกินไป ที่ลืมนึกถึงเรื่องนี้ ... ย่าขอโทษ
ย่าจ๋า
เอื้อย กับ โสนน้อย ร้องไห้โฮ โผเข้าสวมกอด ย่าทอง ราวกับว่า ไม่เคยพบเจอกันมาเป็นแรมปี. ชั่งเป็นความปลื้มปีติที่บอกไม่ถูก. เป็นโอกาสที่เธอทั้งสอง รอคอยมาแสนนาน. เป็นคำพูดที่เธออยากได้ยินมาจากใจ ที่จะได้ปลดเปลื้อง พันธนาการของความกตัญญูนี้.
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน เธอก็ยังเป็นหลานของย่า ตลอดไป ขอให้รักษาตัวให้ดีนะลูก
นี่คงเป็นคำอวยพร และเป็นคำอำลาสุดท้าย ที่ ย่าทอง มอบให้แก่ เอื้อย และ โสนน้อย.
รุ่งเช้า เอื้อย กับ โสนน้อย ไม่ลืมที่จะอำลาม้าสองตัว เจ้าด่าง และทุกๆ คน. เพื่อไม่ให้การจากลาครั้งนี้ ยืดเยื้ออาลัยอาวรณ์มากเกินควร. พวกเธอจะไปด้วยกันตามลำพัง โดยไม่ต้องการให้ใครไปส่ง. เพราะถึงอย่างไร พวกเธอก็ต้องไปจากที่นี่ไม่ช้าก็เร็ว.
เอื้อย โสนน้อย พากันเดินมาตามทาง เพื่อจะไปขึ้นรถที่ถนนใหญ่. พอพ้นเขตหมู่บ้าน ทั้งสองหันหลังกลับไปมองอีกครั้ง เป็นการอำลาหมู่บ้านนี้เป็นครั้งสุดท้าย.
เราอยู่ที่นี่นานเกินไป นานจนเกือบลืมคนที่เราตามหา ... ลาก่อน ย่าทอง ลาก่อน พลายงาม ขอบคุณนะ ขอบคุณทุกๆ สิ่ง
สารบัญ / ตอนที่
ปฐมบท -
ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ
บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่องราว
(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)
บทที่ 3 วันสังหาร
(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 12 นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส
(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 22 เดินทางไกล ไปตามฝัน
(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)
บทที่ 29 กู้วิกฤต
(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)
ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา
(ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รักฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทนภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไปฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.
SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net